พ่ายรักเมียชั่วคราว

ปัง! เสียงปิดประตูดังสนั่นทำให้หญิงสาวร่างเล็กซึ่งกำลังซุกตัวอยู่บนเตียงกว้างถึงกับสะดุ้งตื่น เธอผวาลุกขึ้นนั่งท่ามกลางความมืดบนเตียงกว้างที่ตนเองล้มตัวนอนไปเมื่อสามสี่ชั่วโมงก่อน ด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าห้องนอนในยามนี้จะมีผู้บุกรุกเข้ามา ทั้งๆ ที่เจ้าของห้องที่ไหว้วานกึ่งบังคับให้เธอมาอาศัยอยู่ที่นี่เพราะรู้ว่าเธอกำลังมีปัญหาทางบ้านได้บอกกล่าวกันแล้วว่าจะไม่อยู่ในประเทศเสียหลายวัน ซึ่งนั่นทำให้เธออดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ที่เจ้าของห้องพักได้กลับมาก่อนกำหนด ไม่เพียงมาเสียดึกดื่น มิหนำซ้ำยังมาอย่างเอิกเกริกถึงเพียงนี้ “พี่ครีมเหรอคะ” เกวลินเอ่ยถามท่ามกลางความมืด น้ำเสียงหวานทว่าแหบพร่านิดๆ เพราะเพิ่งตื่นนอน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้รับการตอบกลับจากคนที่บุกเข้ามาในห้องนอนภายในคอนโดมิเนียมหรูแห่งนี้ ทว่าท่ามกลางความมืดสนิทนั้นกลับรู้สึกได้ว่ามีร่างของใครคนนั้นที่เธอคาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนรุ่นพี่ก้าวเข้ามาในห้อง และตรงดิ่งมายังเตียงนอนที่เธอครอบครองอยู่ในเวลานี้ คีรีมาอาจจะกลับมาจากต่างประเทศก่อนกำหนดก็เป็นได้ เกวลินที่ถูกปลุกกลางดึกจึงพยายามเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียง ทว่าวินาทีที่แตะสัมผัสสวิตซ์ไฟและไฟสีส้มสลัวจากโคมไฟนั้นให้ความสว่างภายในห้อง เกวลินกลับพบว่าคนที่เข้ามาในห้องไม่ใช่คีรีมาอย่างที่คาดคิด แต่กลับกลายเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เขามองหน้าเธอ ใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาสีนิลคู่นั้นมองตรงมายังเธอคล้ายกับว่าเธอเป็นสิ่งของอย่างหนึ่ง การมองของเขาทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นในอกขึ้นมาฉับพลัน “คุณเข้ามาได้ยังไง!” เกวลินถามเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว ความตกใจทำให้เธอตัวแข็งทื่อจนทำให้เจ้าของร่างในชุดสีดำสนิทตัดกับผิวขาวจัดขึ้นมาบนเตียงและถึงตัวเธอได้โดยที่เกวลินไม่ทันตั้งตัว! “ไม่ต้องเล่นบทไร้เดียงสาหรอก ฉันไม่ได้ชอบพวกแสดงละครอะไร ทำงานของเธอให้มันจบแล้วค่อยออกไปดีกว่า” น้ำเสียงทุ้มนุ่มนั้นบอกด้วยปลายเสียงรัวเร็วติดจะพันกัน และเมื่อเขาประชิดตัวเธอเช่นนี้เกวลินจึงได้กลิ่นของแอลกอฮอล์ออกมาจากตัวเขา ผู้ชายคนนี้กำลังเมา! แต่เขาเป็นใคร ทำไมถึงเข้ามาในห้องของคีรีมาได้! คอนโดมิเนียมแห่งนี้เป็นระดับซูเปอร์ลักซูรี่ที่ระบบการรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม ถ้าไม่มีคีย์การ์ดหรือรู้รหัสผ่านไม่มีทางบุกมาถึงที่นี่ได้ เธอเองถ้าไม่ใช่เพราะคีรีมาใจดียอมให้พักอาศัยอยู่ด้วยชั่วคราวก็คงไม่มีปัญญาแม้แต่จะเฉียดกรายเข้าใกล้ที่นี่เช่นกัน แต่นี่มันอะไรกัน ทำไมเขาถึงโผล่มาที่นี่ได้! “ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” เกวลินร้องลั่นทันทีที่คนตัวโตกว่าฉวยโอกาสที่เธอไม่ทันตั้งตัวกระโจนเข้ามาหาเธอ เขาตรึงร่างเธอจนล้มลงนอนหงายหลังบนที่นอนกว้าง โดยมีเขาอยู่เหนือร่าง น้ำหนักตัวของอีกฝ่ายเหมือนหินก้อนใหญ่ที่ทำให้เธอไม่อาจขยับตัวหนีไปได้ สิ่งที่ทำได้คือมือเล็กที่เป็นอิสระนั้นทุบตีลงบนแผ่นอกกว้างแรงๆ “สรุปว่าจะเล่นบทอย่างนี้จริงๆ เหรอ เพื่อนฉันสั่งมาหรือยังไง” น้ำเสียงของชายหนุ่มเริ่มติดจะหงุดหงิดในตอนที่เขารวบข้อมือสองข้างของเธอกดลงบนฟูก บีบข้อมือเล็กของเธอแน่นจนเจ็บแปลบ “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้ทุเรศ! ฉันไม่ได้เล่นบทอะไรทั้งนั้น!” เธอพยายามกรีดร้องโวยวาย แต่คนตรงหน้าเหมือนจะไม่สนใจสักนิด เขาก้มหน้าลงชิดเธอมากขึ้นขณะที่เกวลินพยายามดิ้นรนหลบหนีแต่ยิ่งเธอดิ้นหนี ไอ้บ้านี่กลับแนบริมฝีปากลงบนผิวอ่อนนุ่มตรงซอกคอของเธอ เกวลินขนลุกเกรียวด้วยความรู้สึกหวาดกลัว แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ “เล่นต่อไปสิ ฉันชักจะสนุกแล้วนะ” เขากระซิบเสียงพร่า ก่อนจะหัวเราะอย่างสนุกสนาน แอลกอฮอล์ทำให้วันนี้เขามีความคึกคักและความยับยั้งชั่งใจลดน้อยลงมากกว่าปกติ ไม่รู้ว่าเพื่อนรักคิดอย่างไรเซอร์ไพรส์วันเกิดแบบนี้ มิน่ามันถึงได้มอมเขาเสียเมาเหมือนหมาแบบนี้เพราะรู้ว่าถ้าเป็นปกติแล้วเขาคงไม่รับ แถมยังไล่ตะเพิดผู้หญิงคนนี้ออกไปจากห้องแน่ๆ ทว่าตอนนี้เขากลับสนุกอย่างบอกไม่ถูก ปกติเขาไม่ชอบผู้หญิงไม่เต็มใจ ทว่าตอนนี้เพียงแค่เห็นหน้าตาของหล่อน เขาก็เลยนึกอยากเล่นสนุกกับหล่อนไปด้วย “อื้อ! ปล่อยเดี๋ยวนี้” คนตัวเล็กกว่าใต้ร่างของเขาร้องลั่น เธอเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของเขา แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องใส่ใจ จูบปากไม่ได้แต่เนื้อตัวเธอทั้งหมดไม่รอดพ้นจากเขาหรอก ชายหนุ่มเปลี่ยนเป้าหมายจากริมฝีปากเป็นซอกคอหอมกรุ่มอีกครั้ง นี่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม อาจจะเป็นกลิ่นของครีมอาบน้ำแต่กลับทำให้เขาติดใจ มันหอมหวานจนอยากจะกลืนกินซ้ำๆ และคนเมาเหมือนไม่มีความยั้งใจสักนิด เพราะเขาอ้าปากดูดกลืนผิวเนื้ออ่อนแรงๆ ไม่มีความยั้งมือแม้แต่น้อย “ฮื่อ! ออกไปนะ บอกให้ออกไป!” เธอร้องโวยวายพยายามดิ้นรนแต่ไม่อาจสู้แรงของคนตัวโตกว่าได้เลยแม้แต่ เกวลินได้ยินเขาหัวเราะอย่างสนุกสนาน แม้ไม่ตอบกลับเป็นคำพูด แต่การกระทำของเขาชัดเจนว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอไป เพราะมือใหญ่นั้นรวบข้อมือเธอขึ้นสูง ยึดจับไว้ด้วยมือข้างเดียว ขณะที่มืออีกข้างดึงทึ้งชุดนอนของเธอออก เกวลินนึกเสียใจที่ตนเองติดนิสัยไม่ใส่บราในเวลานอนก็ตอนนี้ เพราะเพียงแค่เขากระตุกแรงๆ สองสามครั้ง ชุดนอนเก่าๆ ของเธอก็ขาดออกจากกัน เผยผิวเนื้อเปลือยเปล่าเต่งตึงเพราะวัยสาวต่อหน้าชายหนุ่ม ปลายนิ้วเรียวแข็งแกร่งปัดฝ่ายยอดอกอิ่มของเธอ เกวลินตัวสั่น สะท้านเฮือก ความรู้สึกอดสูและเหนื่อยอ่อนทำให้เธอน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ “อย่า...” เธอห้ามปรามเสียงสั่นพร่า ทว่าคนเหนือร่างนอกจากจะไม่ฟังแล้ว มิหนำซ้ำยังก้มหน้ากลืนกินยอดอกของเธอ แรงดึงดูดนั้นทำให้เธอเจ็บ และเสียวซ่านอย่างห้ามไม่อยู่ สัมผัสของเขาทำให้เธอตัวสั่น เขาฟอนเฟ้นเธอไปทั้งร่าง ทิ้งสัมผัสร้อนผ่าวไปทั่วตัวจนทำให้เธอได้แต่ตัวสั่นเทา ไม่รู้ตัวว่าเมื่อไรเขาปล่อยข้อมือของเธอ ร่างกายเหมือนไม่ใช่ของเธออีกต่อไป เกวลินไม่อาจควบคุมความรู้สึกของตนเองได้เลย ฝ่ามือใหญ่ที่ฟอนเฟ้นกอบกุมทรวงอกอิ่มของเธอทำให้เกวลินได้แต่ครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฝ่ามือเล็กได้แต่จิกลงบนผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อริมฝีปากร้อนเข้าครอบครองยอดอกของเธออีกครั้ง เรียวลิ้นที่ดูดดุนยอดอกทำให้เธอสะท้านไหว เพราะทั้งเจ็บและวาบหวามเสียจนแทบจะไร้สติทั้งๆ ที่เธอไม่ใช่คนเมาแม้แต่น้อย “ตอนนี้ยังจะร้องห้ามอยู่อีกไหม” จู่ๆ คนตรงหน้าก็ถามขึ้นมา เธอมองหน้าเขา ก่อนจะพลันอื้ออึงพร่าพรายเมื่อร่างกายถูกรุกรานอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดนั้นทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก ทว่ามีเพียงหยดน้ำตาเล็กๆ ที่ไหลออกมาจากดวงตา แล้วทิ้งตัวลงบนหมอน ท่ามกลางความรู้สึกต่างๆ ที่โหมพัดเข้ามาดั่งพายุร้าย เกวลินได้แต่สะอื้นไห้อย่างยอมจำนน เธอผิดอะไรถึงได้มีแต่เรื่องเลวร้ายในชีวิต การเกิดมาเป็นเกวลินคือตราบาปเลวร้ายที่ใครๆ ล้วนแล้วแต่สามารถเหยียบย่ำซ้ำเติมเธอกันได้หรือเธอถึงได้เจอแต่เรื่องที่หนักหนาสาหัสเช่นนี้ ทำไม...