เชลยรักนายหัวเจตน์

หนีเสือปะจระเข้

ฟากบัวบุษบา เธอยอมรับว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะหนีจริงๆ แต่พอคนตัวเล็กเหลือบตาขึ้นมามอง ดาหลาก็มัวแต่สนใจเก็บเห็ด จังหวะมันดีขนาดนี้ ถ้าเธอไม่หนีแล้วตอนนี้แล้วจะหนีตอนไหน แต่เนื่องวิ่งไปทางไหนก็เป็นป่ายางกว้างใหญ่ไพศาล แถมเธอไม่มีรองเท้าใส่ตอนนี้เศษกิ่งไม้ ใบหญ้าต่างๆ เกี่ยวพันกับขาเรียวสวยจนเป็นแผลเล็กๆเต็มไปหมด แต่กระนั้นคนตัวเล็กก็ไม่ยอมแพ้ หวังว่าอีกไม่นานจะเจอทางออกหรือพบใครสักคนที่จะมาช่วยเธอ

โอ้ย! พลั่ก!

เพราะความรีบเธอสะดุดกิ่งไม้ล้มลง จนเป็นแผลที่ข้อศอกและหัวเข่า เลือดแดงฉานเต็มไปหมด

ร่างบางครวญครางด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เธอจะกัดฟันลุกขึ้นมา พยุงร่างตัวเอง แต่เหมือนโชคชะตาจะไม่เป็นเป็นใจ เพราะเมื่อลุกขึ้นมา เธอก็ต้องพบกับสายตาหื่นกระหายของผู้ชายสามคนที่ยืนจ้องมองเธออยู่ด้วยความหิวกระหายอย่างปิดไม่มิด

"แม่เจ้าโว้ย นางไม้หลงมาจากไหนเนี่ย"

หนึ่งในสามพูดขึ้นมาอย่างกักขฬะ พวกมันทั้งสามคนย่างเท้าเข้ามาหาเธอ คนตัวเล็กตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ด้วยความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับจากการล้มลง มันทำให้เธอไม่สามารถวิ่งหนีไปไหนได้ ในที่สุดเธอก็ตกอยู่ในงวล้อมของพวกมัน

"จะหนีไปไหนจ๊ะน้องสาว ไสวยๆแบบนี้ พี่ไปพาไปไหนหรอก นอกจากไปขึ้นสวรรค์ น้องจะได้มีผัวทีเดียวพร้อมกันสามคนเลยดีมั้ยจ๊ะ"

คำพูดของมันทำให้เธอน้ำตาไหลพราก พวกมันต้องเป็นลูกน้องของนายหัวเจตน์แน่ๆ เธอนึกถึงคำพูดของเขาว่า ถ้าเธอคิดจะหนี เขาจะให้คนงานมารุมข่มขืนเธอ

ใบหน้าสวยฉายแววความกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด คนตัวเล็กหาอาวุธใกล้มือเพื่อป้องกันตัวเอง เธอได้เป็นไม้ยางท่อนใหญ่กระชับมือ บัวบุษบาก้มลงหยิบ พร้อมทั้งเอาชี้หน้าพวกมัน

"ยะ อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น ฉันฟาดหัวแบะจริงๆด้วย" เธอส่ายไปส่ายมาเพื่อกันอย่าให้พวกมันเข้าถึงตัว แต่เหมือนมันจะไม่กลัวหนำซ้ำยังแสยะยิ้มน่าขยะแขยงขนลุกให้เธออีก

นี้สินะ ผลของการหนี..เขาลงโทษเธออย่างที่เขาบอกจริงด้วย

"มาสนุกกันดีกว่านา รับรองน้องจะต้องชอบสวิงกิ้ง" ร่างหนาของมันย่างเข้ามาหาเธอ ทำให้บัวบุษบามัวแต่จ้องมองคนที่เดินเข้ามา จนเธอไม่ได้ระวังตัวว่าหนึ่งในนั้น มันอ้อมไปทางหลังเธอและโผเข้าล็อกตัวสวมกอดเธอไว้ ก่อนจะสะบัดไม้ที่เธอหยิบขึ้นมาหลุดออกจากมือเธออย่างง่ายดาย

"กรี๊ดดดดด... ปล่อยฉัน ปล่อยนะ ปล่อยยยยย ช่วยด้วย ใครก็ได้ ช่วยด้วย กรี๊ดด ปล่อยฉัน "

คนตัวเล็กตกใจร้องสุดเสียงกับการจู่โจมโดยที่เธอไม่รู้ตัว เสียงกรี๊ดทำให้ลูกน้องและนายหัวเจตน์ที่กำลังตามหาเธอได้ยิน ก่อนจะหันมามองหน้ากัน เป็นเสียงของบัวบุษบาแน่ๆ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมถึงได้กรี๊ดดังขนาดนั้น

ทั้งหมดจึงรีบวิ่งไปตามทิศทางของเสียงกรี๊ดที่คาดว่าจะอยู่ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขาอยู่ แล้วก็จริงเสียด้วย เพราะเมื่อวิ่งไปสักพัก ก็เห็นคนตัวเล็กโดนคนแปลกหน้าสามคน กำลังรุมหมายที่จะทำมิดีมิร้ายเธออยู่

เมื่อเห็นแบบนั้น แทนที่นายหัวเจตน์จะให้ลูกน้องรีบเขาไปช่วย เขากลับสั่งให้ทุกคนเงียบและหมอบลงสังเกตุการณ์ นั่นทำให้ทุกคนถึงกับงง เพราะเขาสั่งห้ามลูกน้องว่าแม้แต่ปลายเล็บก็ห้ามแตะหญิงสาว แต่นี้เธอกำลังโดนคนข่มขืนแทนที่จะรีบเข้าไปช่วยกลับให้หลบและแอบมองแบบนี้

"ปล่อยฉัน ปล่อยฉันนะ ไอ้พวกชั่ว แกเป็นคนของนายหัวเจตน์ใช่มั้ย ไอ้เลว เลวทั้งนายหัว เลวทั้งลูกน้อง"

คนตัวเล็กด่าทอไม่ยั้ง แม้พวกมันจะงง ว่าเธอเข้าใจผิดว่าพวกมันเป็นลูกน้องของนายหัวเจตน์ได้ยังไง แต่ก็ไม่มีใครคิดแก้ตัว ปล่อยให้เธอเข้าใจไปแบบนี้ก็แล้วกัน

ร่างบางพยายามดิ้นรนสุดแรง แต่มันทั้งสามคนช่วยกันจนเธอหมดฤทธิ์

"ขาวๆ สวยๆแบบนี้ ให้กูก่อนนะ พวกมึงช่วยกันจับเอาไว้" ไอ้คนที่มันคร่อมตัวเธออยู่ด้านบน เอ่ยปากสั่งการเพื่อนทั้งสองคน

"ได้เลย แต่คิวที่สองต้องเป็นกูนะ"

"เออ กูคิวสามก็ได้ กูรอได้"

เมื่อพวกมันพูดจบก็หัวเราะกันอย่างสะใจ โดยที่ไม่สนใจเลยว่า หญิงสาวจะร้องไห้อย่างน่าสงสาร เธอกลัวจับจิตจับใจ นึกโทษตัวเองที่หนีแล้วต้องมามีชะตากรรมแบบนี้ เธอต้องโดนผู้ชายสามคนนี้ข่มขืนจริงเหรอ แค่คิดก็อยากกลั้นใจตายเสียจริงๆ ถ้าเธอรอดไปได้ เธอไม่มีหน้าที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแน่ๆ

ทันทีที่ไอ้หน้าเหี้ยมมันทำท่าจะผละไปถอดกางเกง บัวบุษบาก็ออกแรงเฮือกสุดท้าย ถีบมันออกไปเต็มแรงจนมันล้มเซลงกับพื้น ทันทีที่มันลุกขึ้นมาได้ มันมองหน้าเธออย่างโกรธแค้น

"อ๋อ มึงชอบความรุนแรงก็ไม่บอก เดี๋ยวกูจัดให้"

พูดจบ มันก็ออกแรงตบเธอด้วยความโมโหทั้งหมดที่มี จนร่างเล็กถึงกับสลบไปในทันที

เมื่อเห็นคนตัวเล็กสิ้นฤทธิ์มันถึงกับแสยะยิ้มด้วยความชอบใจ

เมื่อเห็จนแบบนั้น นายหัวเจตน์จึงหันไปพยักหน้ากับลูกน้อง หวังว่าบทเรียนที่เธอได้รับวันนี้ จะทำให้เธอกลัวและไม่กล้าคิดที่จะหนีเขาอีกต่อไป

ไอ้หื่นมันซุกไซ้ซอกคอเธออย่างหิวกระหาย เพื่อนๆมันก็รุมกันดูด้วยความกลัดมันจนไม่ทันได้สังเกตุว่ามีใครบุกเข้ามาประชิดตัว กว่ามันจะรู้ ก็ตอนที่วัตถุเงาสีดำ จ่ออยู่ที่หัวมันทั้งสามคน ทั้งสามเงยหน้าขึ้นไปมองก็ต้องตาเหลือกด้วยความหวาดกลัว

"นะ นายหัวเจตน์"

"ใช่กูเอง...ปล่อยมือจากผู้หญิงของกูซะ" เท่านั้นแหละ พวกมันก็ปล่อยร่างของบัวบุษบาให้เป็นอิสระทันทีราวกับโดนของร้อน ดุจากอุปกรณ์ที่พวกมันพกมา พร้อมทั้งถังน้ำยางก็รู้ว่าเป็นพวกไอ้หัวขโมยที่เข้ามาขโมยน้ำยางที่คนงานเขาตัดไว้เมื่อตอนเช้า

"ไอ้หาญ ไอ้เข้ม รู้นะ ว่าต้องจัดการยังไง"

"ครับนาย" นายหัวเจตน์เอาปืนของตัวเองเหน็บที่ข้างเอว ก่อนจะอุ้มร่างที่ไร้สติของคนตัวเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ปล่อยให้ลูกน้องจัดการพวกหัวขโมยที่สวมรอยเป็นลูกน้องเขาให้สาสมกับที่พวกมันทำผิด