ตอนที่ 07
ใบเมเปิล
ห้องรับประทานอาหาร
ดาร์เลเน่นั่งมองอาหารไทยตรงหน้าด้วยสายตาราบเรียบไม่ได้แสดงออกถึงความดีใจอะไร ทั้งๆ ที่เมนูอาหารตรงหน้าล้วนแต่เป็นเมนูที่เธอโปรดปรานทั้งสิ้น
“ไม่ชอบเหรอ ฉันให้แม่บ้านเตรียมเอาไว้เพราะในประวัติบอกว่าเธอชอบกินของพวกนี้” มาเฟียหนุ่มถามคนตัวเล็ก เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่ยอมทานอะไรเลย
“ฉันไม่ค่อยหิวค่ะ”
“ไม่หิวก็ต้องกิน” น้ำเสียงดุดันที่ดังขึ้น ทำให้คนตัวเล็กเอื้อมมือไปหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวสวยเข้าปากอย่างเชื่องช้า ไม่ได้ดูเต็มใจเท่าไหร่นัก
“กินกับข้าวด้วย”
“...” ดาร์เลเน่เงยหน้ามองมาเฟียหนุ่มเพียงนิด ก่อนจะเอื้อมไปตักกับข้าวที่ใกล้ที่สุดมาทานคู่กับข้าวโดยไม่ได้โต้ตอบใดๆ กับมาเฟียหนุ่ม ทำราวกับตัวเองเป็นเพียงหุ่นยนต์ที่คอยทำตามคำสั่งของเขาเท่านั้น
“โกรธฉันเรื่องเมื่อเช้าเหรอ” มาเฟียหนุ่มวางแก้วกาแฟในมือลงบนโต๊ะ พร้อมกับกอดอกมองคนตัวเล็กตักข้าวเข้าปาก
“
