วรันธารายังคงนั่งนิ่งเพราะขัดเขินพูดไม่ออก
เควินหรี่ตามอง พร้อมกับโน้มตัวลงมาหา วรันธาราตกใจรีบขยับตัวหนี แต่ถูกมือแข็งแรงตรึงสองบ่าเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าไม่ออกมา ผมจะเข้ามาเอง และไม่ต้องให้บอกใช่ไหม ว่าผมจะทำโทษคุณยังไง”
“ค่ะ ค่ะ ฉันจะออกไปให้ตรงเวลา”
เควินอมยิ้ม พลางยืดตัวตรง
“ดีมาก งั้นผมไปล่ะ”
แล้วพ่อเทพบุตรที่หล่อในทุกองศาก็ก้าวหายออกไป วรันธารามองตามไปด้วยสายตาขัดเขินเป็นที่สุด
“คนบ้า...”
“คุณเควินนี่ดูจะหลงเธอมากนะ ธาร”
วรันธาราหันไปมองก็พบว่าเป็นวาเนสซ่าที่เดินเข้ามาหยุดข้างหลัง หล่อนถอนใจเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาสนใจงานตรงหน้าเหมือนเดิม วาเนสซ่าชักสีหน้าใส่ และเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดข้างหน้า
“เธอทำบุญด้วยอะไรมานะ ถึงได้กินผู้ชายหล่อลากแบบคุณเควิน”
“เนส... ฉันจะทำงาน อย่ามากวน”
“ฉันไม่ได้มากวนสักหน่อย ฉันแค่...”
แล้ววาเนสซ่าก็ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน
“มีเรื่องจะขอร้องเธอ”
วรันธ
