เงาสะท้อนของใบมีดใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หล่อนเบี่ยงหน้าหนี แต่ก็ไม่พ้น มีดกำลังจะกดลงบนผิวหน้าของหล่อน อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว
“อย่า...”
“อย่าแตะต้องคนของผม!”
เสียงวี๊ดร้องด้วยความตกใจ พร้อมๆ กับผู้หญิงที่กำลังจะกรีดหน้าของหล่อนที่กระเด็นหวือออกไปกระแทกกับพื้น
“เควิน...”
วรันธาราโผเข้ากอดร่างกำยำเอาไว้แน่น กอดและร้องไห้อย่างเสียขวัญ
“ไม่เป็นไรแล้ว... ไม่เป็นไรแล้วคนดี” เควินกอดตอบ ห่วงใยสุดหัวใจ ก่อนจะตวัดมองหน้าทุกคน
“ผมจะแจ้งความจับทุกคน ข้อหาทำร้ายผู้หญิงของผม”
“อ้าว ไหนนักข่าวคนนั้นบอกว่า... คุณถูกแบล็คเมล์เมย์จากผู้หญิงคนนี้ไงคะ แล้วยังจะคนนั้นอีก...”
หนึ่งในคนชุมชนชี้ไปยังวรัญญาที่ตอนนี้หมุนตัวเดินหนีออกไปอย่างรวดเร็ว แต่เควินจำได้แม้จะแค่แผ่นหลังก็ตาม
“ฟังเอาไว้ และอย่าโง่เชื่อคำพูดของคนบ้าที่ไหนอีก” เควินกอดร่างของวรันธาราแน่นขึ้น พลางก้มลงจูบเบาๆ ที่หน้าผากมน “ผมกับวรันธารา
