ขอแค่มีเขา... มีผู้ชายตัวโตที่กำลังสะท้านอยู่เหนือร่างของหล่อนในยามก็พอ แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้น... หล่อนก็ยินดี...
วรันธาราระบายยิ้มหวานทั้งน้ำตา สองมือยกขึ้นกอดรัดร่างใหญ่ที่ตอนนี้สิ้นแรงซวนซบลงมาบนกายสาวแน่นหนา แม้เขาจะไม่ได้รักหล่อน เหมือนกับที่หล่อนกำลังตกหลุมรักเขา แต่ขอแค่เขา... ใจดีกับหล่อนแบบนี้นานอีกสักนิดก็พอ...
“มองผมแบบนี้ กำลังด่าอะไรผมอยู่ในใจใช่ไหมล่ะครับ”
วรันธาราอดยกมือตีต้นแขนกำยำอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ “ถ้าฉันจะด่าคุณคงไม่ยิ้มแบบนี้หรอกค่ะ”
เควินอมยิ้ม จับร่างอรชรให้พลิกขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่ด้านบนแทน จากนั้นก็ยกมือขึ้นกอบกุมเต้างามเอาไว้ วรันธาราเอียงอาย ปัดป้อง แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยมือ จนทำได้แค่ปล่อยเลยตามเลย
“งั้นก็แสดงว่าชอบ... กับสิ่งที่เกิดขึ้น...”
ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะปฏิเสธอีกแล้ว
“ค่ะ ฉันชอบ... กับสิ่งที่คุณทำกับร่างกายของฉัน”
หญิงสาวยอมรับอย่างไร้ทางหนี “ฉันไ
