ปัณฑารีย์เดินเคียงข้างฐิติพัศมาเงียบๆ ไม่รู้ทำไมกับเขาเธอจึงรู้สึกประหม่า ต่างจากพิทยาที่เธอสามารถพูดคุยได้อย่างไม่ติดขัด แต่กับฐิติพัศเธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาแล้วกระทบใจเธอ ไหนจะเหตุการณ์ล่าสุดที่เกือบเกิดอุบัติเหตุแล้วเขากอดปลอบเธอ เหมือนกับความอบอุ่นจากอ้อมกอดและกลิ่นน้ำหอมของเขามันยังติดอยู่ที่ปลายจมูกจนเธอรู้สึกใจเต้นแปลกๆ
“เฮ้อ น้อยใจจัง” ปัณฑารีย์หันมามองคนข้างๆ ที่จู่ๆ ก็บ่นน้อยใจอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“น้อยใจอะไรคะ”
“น้อยใจที่คุณไม่สนใจคุยกับผมแบบที่คุยกับไอ้พีทน่ะสิครับ”
“ใช่ที่ไหนกันคะ ปันแค่กำลังคิด”
“คิดอะไรครับ”
“คิดว่าทำไมโลกกลมจัง ปันเพิ่งจะไปรีวิวโครงการของคุณ พอมาทำงานที่นี่ก็ยังบังเอิญเจอคุณอีก แถมโรงแรมนี้ยังเป็นของเพื่อนคุณด้วย” ปัณฑารีย์ตัดสินใจพูดสิ่งที่เธอสงสัย
“และถ้าผมบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญล่ะครับ”
“คุณหมายความว
