หลังจากวันที่พูดคุยทำความเข้าใจกันแล้ว ทุกอย่างก็ดูหวานไปหมด หน้าตาที่เคยเย็นชาของอ๋องหนุ่มก็ต่างออกไปจากเดิมเป็นอย่างมาก จนคนสนิทนั้นนึกหมั่นไส้อยู่ในที ยามที่เห็นผู้เป็นนายยิ้มร่าเมื่ออยู่กับสตรีอันเป็นที่รัก
“ข้าเห็นสีหน้าท่านอ๋องยามนี้แล้ว นึกถึงเมื่อคราได้เจอลี่ถิงใหม่ๆ มันช่างต่างกันมากเหลือเกิน” ห้าวเฉิงเอ่ยกับสหาย ซึ่งหยางเหอเองก็คิดมิต่างกัน เพียงแต่มิได้เอ่ยออกมาเท่านั้น ก่อนที่ขบวนรถม้าจะเคลื่อนออกจากเมืองตันหยาง ซือหรานนั่งอยู่ด้านในกับคนรัก
“ถึงเมืองหลวงแล้วเจ้าย้ายไปอยู่ที่จวนพี่เลยนะ”
“ได้อย่างไรเพคะ เรายังมิได้แต่งงานกันเลยนะ” เสียงหวานเอ่ยท้วงเมื่อได้ยินคำของคนตัวโต
“เจ้ากลัวพี่เปลี่ยนใจหรือกลัวอย่างอื่นกันฮึ” เขาเอ่ยเสียงอ่อนโยน ถามคนน้องที่ยามนี้นั่งซบอกแกร่งอยู่ ลี่ถิงผละออกก่อนจะเงยหน้ามองอ๋องหนุ่ม ซึ่งยามนี้เขากำลังยิ้มให้พร้อมสายตาอ่อนโยนที่มองมา
“หม่อมฉันเกรงว่
