ถนอมรักหัวใจไทเกอร์

4 อดีตของ ‘ไลล่า’

“พี่ไทคะ ไลล่าชอบพี่นะคะ”

“ขอโทษนะครับพี่ยังไม่อยากคบใครแต่ขอบคุณนะที่ชอบพี่”

ไลล่านักศึกษาปีสามที่กำลังสารภาพรักกับพี่รหัสของตัวเองในวันจบการศึกษาถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อเขาปฏิเสธเธออย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ ร่างสูงเผยรอยยิ้มปลอบใจก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ที่อีกฟาก

ไทเกอร์ไม่หันกลับมามองคนข้างหลังเขาแม้แต่นิดเดียวเพราะเขาได้คิดว่าตัวเองนั้นได้ปฏิเสธไปตามตรงแล้ว เขาไม่อยากมีความรักหรือผูกพันกับใครตอนนี้

เขาเป็นลูกชายของผู้อำนวยการมหาลัยนี้และยังมีสถานศึกษาอื่นในเครือที่พ่อเป็นเจ้าของอีก ทุกที่ล้วนแต่มีชื่อเสียงและผลิตนักเรียนเก่ง ๆ ออกมามากมาย

เด็กนักเรียนหัวกะทิเหล่านั้นต่างสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนและมาหาเลยจนกลายเป็นมหาลัยที่คนอยากเข้าเรียมมากที่สุดเพราะการศึกษาที่ดีและราคาไม่แพงมากนักรวมทั้งไลล่าด้วย....

เธอเข้าเรียนที่นี่เพราะเห็นว่าเป็นมหาลัยชั้นนำและราคาไม่แพงมาก โชคดีที่เธอหัวดีจึงสอบเข้าได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

‘สวัสดีครับ พี่ชื่อไทเกอร์นะ’

‘สวัสดีค่ะ ฉันชื่อไลล่าค่ะ....’

‘ยินดีที่ได้รู้จักนะ มีอะไรถามได้เลย ยังไงก็เป็นพี่รหัสนี่น่า’

ครั้งแรกที่ได้เจอกันเขาสะดุดตาเธอแต่แรกพบ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขและความไม่ถือตัวของเขาทำให้เธอตกหลุมรักได้อย่างง่ายดาย

‘พี่ไทเกอร์คะ ไลล่าไม่เข้าใจตรงบทนี้อ่ะคะ พี่ช่วยสอนได้ไหม?’

‘อ้อ ได้สิ ไหน ๆ พี่ช่วยดูให้นะ ตรงนี้....’

เขาใส่ใจเธอมากแต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น เป็นรุ่มพี่ที่น่าเคารพและใส่ใจรุ่นน้องแบบเธอมาก ความอ่อนโยนของเขาตลอดสามปีที่เธอได้รับมันทำให้ไลล่าโลภมาก

อยากได้

อยากครอบครอง

อยากให้เขาเป็นของตัวเอง

ความโลภในใจผลักดันให้เธอสารภาพรักในวันที่เขาจบการศึกษา เธอเดินเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่เขินอายพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่

‘พี่ไทเกอร์คะ....’

‘ครับ?’

ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเธอยื่นดอกไม้ให้ ยิ่งเขาทำแบบนั้นมันก็ยิ่งทำให้เธอคิดเข้าข้างตัวเอง

ว่าเขาก็ชอบเธอไม่ต่างกัน

ความมั่นใจผลักดันให้เธอมีความกล้าโดยไม่รู้ถึงผลที่จะตามมาว่ามันผิดหวังแค่ไหน....

‘พี่ไทเกอร์ ไลล่ามีอะไรจะบอกค่ะ’

‘ครับ ว่ามาเลยพี่ฟังอยู่ครับ’

‘ไลล่าชอบพี่ค่ะ ชอบมานานแล้ว เราคบกันได้ไหมคะ’

เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเขา ความคาดหวังที่ความรักของตัวเองจะสมปรารถนาทำให้ตื่นเต้นจนไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง

ทว่าประโยคที่เขาพูดต่อมานั้นกลับทำลายความมั่นใจเธอจนไม่เหลือชิ้นดี

‘ขอโทษนะ แต่พี่ไม่เคยคิดอะไรกับไลล่าเลย พี่ไม่อยากคบใครและพี่ก็ไม่พร้อมจะผูกพันด้วย....’

เจ็บกว่าที่เขาบอกว่าไม่อยากผูกพันคือเขาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับเธอแม้แต่นิดเดียว ไลล่ากลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าวจนแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว

‘ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะและขอโทษด้วยที่ทำให้ผิดหวัง’

ร่างสูงเอ่ยออกมาก่อนจะเดินไปหาเพื่อน ๆ ที่รอถ่ายรูปอยู่ ไลล่ารีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นแต่วิ่งไปได้ไม่ไกลนัก ดวงตาทั้งสองเริ่มฝ้าฟางเพราะน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อาจหักห้าม

‘ฮือออ ทำไมพี่ไทเกอร์ทำแบบนี้!!’

เมื่อเข้ามาในรถเธอก็ร้องไห้พลางทุบพวงมาลัยด้วยความเสียใจ เขาทำให้เธอมีความหวังและทำลายมันจนไม่เหลือชิ้นดี

‘สักวันพี่จะต้องเสียใจที่ปฏิเสธไลล่า ฮือออ....’

ความเสียใจในวันนั้นผลักดันให้เธอมีวันนี้ เธอตั้งใจเรียนอย่างหนักเพื่อจะได้จบเกรดดี ๆ ไม่กี่ปีต่อมาข่าวการคบกันของน้ำชาและไทเกอร์ก็ดังมาเข้าหูเธอ

น้ำชาเป็นลูกสาวคนเดียวของเศรษฐีเก่าพอเธอคบกับไทเกอร์ที่เป็นลูกชายคนเดียวของผู้อำนวยการมหาลัยชื่อดังจึงทำให้เรื่องนี้เป็นกระแสอยู่พักใหญ่เลย

แม้จะเสียใจอยู่บ้างแต่เธอก็เลือกจะเก็บมันไว้ในใจและทำงานในบริษัทแห่งหนึ่งเพื่อหาประสบการณ์ก่อนจะลาออกมาจากที่เก่าเพื่อมาสมัครงานที่บริษัทของไทเกอร์

ด้วยความหวังที่ว่าเธอจะสามารถเปลี่ยนให้ใจเขาได้

‘อ้าว ไลล่าเหรอ มาทำงานที่นี่เหรอครับ’

‘สวัสดีค่ะพี่ไทเกอร์ ไลล่าเพิ่งเข้ามาทำงานค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ’

‘ยินดีต้อนรับนะ’

เสี้ยววินาทีที่เขายิ้มให้เธออย่างเป็นมิตรมันสร้างความอบอุ่นใจให้กับเธอไม่น้อย ความหวังที่มอดดับไปแล้วถูกจุดขึ้นมาอีกครั้งให้หัวใจดวงน้อยได้เต้นแรงจนยากจะควบคุม

เขายังจำเธอได้.....

วันนั้นเธอกลับบ้านอย่างอารมณ์ดีเพราะคิดว่ายังมีหนทางดึงเขากลับมา แม้แต่เสียงพ่อและแม่ที่ทะเลาะกันอย่างหนักยังดังไม่เข้าหูเธอแม้แต่นิดเดียว

‘พี่ไทเกอร์จำเราได้แถมยังยิ้มให้ด้วย....’

ร่างบางซุกหน้าลงกับหมอนแล้วกรีดร้องออกมาเบา ๆ ความรู้สึกในวันวานหวนกลับมาเพียงได้เจอหน้ากันแค่ชั่วครู่ ทว่าในช่วงเวลาต่อ ๆ มันกลับไม่เป็นแบบนั้น

แม้จะอยู่ใกล้ชิดเขาขนาดนี้ไทเกอร์ก็ยังคงเมินเฉยต่อเธออย่างไม่เปลี่ยนแปลง ในสายตาเขามีแต่น้ำชาเท่านั้นและไม่เคยชายตามองใครแม้แต่นิดเดียว

ไลล่าผิดหวังอีกครั้งและครั้งนี้มันก็ส่งผลให้เธอลงมือทำอะไรบ้า ๆ

ถ้าเธอไม่ได้ครอบครอง....งั้นเธอก็จะทำลายเขา

ทำลายให้เขาซมซานกลับมาหาเธอเหมือนหมาตัวหนึ่งที่ไม่มีใครสนใจ

เธอเริ่มเข้าหาเขาเกินจำเป็น ทั้งแต่งตัวยั่ว ทั้งการใกล้ชิดที่มากจนเกินพอดีจนเริ่มมีเสียงนินทาแต่ไลล่าก็ยังคงทำตามความตั้งใจเดิมของเธอ

จนกระทั่งวันที่เธอรอคอยก็มาถึงวันที่ทั้งคู่ทะเลาะกันอย่างหนักจนน้ำชาเป็นฝ่ายบอกเลิกไทเกอร์

วันนั้นเธอแอบฟังอยู่ข้างนอกและได้ยินทุกอย่าง เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจและกำลังจะเข้าไปปลอบไทเกอร์ ทว่ามันก็ดันผิดแผนเมื่อเขาเลือกที่จะขับรถออกไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

ถึงอย่างนั้นไลล่าก็ยังไม่หมดหวัง เธอเฝ้ารอให้เขากลับมาทำงานเพื่อจะได้เข้าไปดูแลหัวใจที่บอบช้ำของชายหนุ่มแต่เธอไม่ได้คิดว่าพวกเขาจะคืนดีกันไวขนาดนี้....

“กลับมาแล้วเหรอ ไหนของที่ฉันสั่งให้แกซื้อล่ะ”

เสียงของแม่บังเกิดเกล้าปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ความคิด ไลล่าลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะยื่นถุงในมือให้กับคนตรงหน้า

“กินน้อย ๆ หน่อยก็ได้นะแม่ เดี๋ยวไม่ได้แก่ตายกันพอดี”

“มึงแช่งกูเหรอนี่กูเป็นแม่มึงนะ กว่ากูจะคลอดมึงออกมาได้ต้องลำบากแค่ไหน? แค่ซื้อเหล้าให้กูทำมาเป็นบ่น มึงจะไปไหนห้ะ!!อย่าเดินหนีกูสิ!!!”

ไลล่าไม่สนใจเสียงด่าทอที่ตะโกนตามหลังมา เธอกลับเข้าห้องนอนแล้วขังตัวเองอยู่ในนั้นไม่ยอมเปิดประตูออกมาแม้แต่นิดเดียว

เธออยากไปให้พ้นจากที่นี่ ไปให้พ้นจากแม่ขี้เมาที่เอาแต่กินเหล้าและทวงบุญคุณอยู่ทุกวี่วัน ไปให้พ้นจากพ่อที่ติดพนันและเอาแต่ทะเลาะกับแม่

เรื่องนี้ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เธอยึดติดกับไทเกอร์มาตลอด เขาคือรักแรกและแสงสว่างในชีวิตที่ไร้สีสันของเธอ เธอถึงอยากได้เขาจนไม่สนผิดชอบชั่วดี

“พี่ไทเกอร์ไม่ว่าจะยังไงไลล่าก็จะไม่ยอมแพ้ สักวันไลล่าจะต้องครองหัวใจพี่ให้ได้”

ในหัวอันยุ่งเหยิงของเธอกำลังวางแผนให้ทั้งคู่ผิดใจกันอีกครั้ง ในเมื่อครั้งแรกมันเคลียร์กันง่ายไปงั้นรอบนี้เธอจะเอาให้หนักขึ้นมาหน่อยก็แล้วกัน

ดูสิว่าทั้งสองยังจะรักกันได้อีกไหม.....