“พี่ชาญ พี่ไทเป็นยังไงบ้างคะ”
น้ำชารีบปรี่เข้าไปหาชาญวิทย์ที่เพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัดพร้อมกับอาจารย์หมออีกคนทันที
“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ถึงแผลจะลึกและเสียเลือดมากแต่เราก็ช่วยไว้ได้ทันที่เหลือก็แค่รอฟื้นเท่านั้น”
เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกและทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ ด้วยความดีใจ ลดาหันไปยิ้มให้กับคนรักก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ น้ำชา
“โชคดีมากที่มีดไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ เดี๋ยวสักพักพยาบาลก็คงพาไปที่ห้องพักฟื้นแล้ว ถึงตอนนั้นก็ค่อยไปเยี่ยมนะ”
“ขอบคุณนะคะพี่ชาญ ขอบคุณจริง ๆ”
“ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่หมออยู่แล้ว อ้อ แต่เธอก็อย่าเครียดเกินไปล่ะ เดี๋ยวเด็กในท้องจะแย่เอา”
เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจไม่ต่างจากลดาที่หันขวับมองคนรักทันที ชาญวิทย์ยกยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากก่อนจะเล่าให้สองสาวฟัง
“ตอนอยู่ในรถมันฟื้นขึ้นมาแปบหนึ่งแล้วบอกว่า อย่าให้เธอเครียดมากเพราะกำลังท้อง ยินดีด้วยนะ พ่อมันหัวแข็งยังไม่ตาย
