กลายเป็นกิจวัตรประจำวันของชาติไปแล้ว ในการทำหน้าที่รับส่งมะปรางไปทำงาน ชายหนุ่มทำหน้าที่ได้อย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่องด้วยความเต็มใจ แม้มะปรางจะพร่ำบอกว่าไม่ต้องมาส่งก็ได้เพราะเธอเกรงใจ
“พี่ให้หนูขับรถมาเองก็ได้” มะปรางเอ่ยขึ้น เมื่อเดินมาถึงจุดที่ชาติจอดรถรอรับเธอกลับบ้านหลังเลิกงาน
“พี่ก็จะตอบอีกครั้งว่าไม่ได้ มาส่งมารับแค่นี้ไม่ตายหรอกน่าไม่ต้องเป็นห่วง แต่ถ้าพี่ปล่อยให้เอ็งขับรถไปกลับเองนี่สิ”
เป็นห่วงแน่...
นั่นคือประโยคที่ชาติเอ่ยต่อในใจ แต่ถึงอย่างนั้นมะปรางก็รับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่ชาติมีให้
"ก็ได้จ้ะ"
“หิวไหม ก่อนเข้าบ้านเดี๋ยวพาไปกินข้าวก่อนแล้วกัน พี่ไม่ได้ทำอะไรไว้รอ”
“จ้ะ” พูดพร้อมกับยืนนิ่งให้ชาติสวมหมวกกันน็อกให้
จากนั้นก็ขึ้นนั่งซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์คันใหญ่ สวมกอดเอวสอบไว้ดั่งที่เคยทำเป็นประจำ ชาติก็ทำหน้าที่คนขับรถพาหญิงสาวมายังร้านข้าวต้มโต้รุ่งของเพื่อนสนิท
