ชาติตื่นแต่เช้าตรู่ตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย เพราะวันนี้ต้องไปซื้ออะไหล่รถเข้าร้าน ก่อนจะไปก็ไม่ลืมจะมาบอกคนที่ยังนอนอยู่บนเตียง
“หนู มะปราง” คนถูกปลุกงัวเงียลืมตาขึ้น
“พี่ไปซื้อของก่อนนะ จะรีบไปรีบกลับ วันนี้หนูไปกินข้าวร้านปลานะ พี่ไม่ได้ทำกับข้าวไว้ให้ ตังค์วางอยู่บนหัวเตียง” มะปรางพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม
“ขับรถดีๆ นะพี่ หนูเป็นห่วง”
“โอเค” จุมพิตลงบนหน้าผากนูนเลยมายังแก้มนุ่มทั้งซ้ายและขวา มะปรางจึงยกแขนคล้องลำคอแกร่งหอมแก้มสากคืนกลับด้วยเช่นกัน
“นอนต่อเถอะ พี่ไม่กวนแล้ว”
“ไม่ให้หนูไปเป็นเพื่อนจริงๆ เหรอ”
“ไม่เป็นไร หนูพักผ่อนเถอะ พี่จะรีบไปรีบกลับ”
“ให้หนูไปส่งไหม”
“ไม่ต้อง หนูนอนเลย เพิ่งจะได้นอนเองพี่ไม่กวนแล้ว” นัยน์ตาคนพูดแพรวพราว เมื่อคิดถึงสาเหตุที่มะปรางเพิ่งจะได้นอน คงไม่ต้องบอกว่าคืออะไร ก็ใครใช้ให้เธอน่ารังแกจนเขาอดใจไม่ไหวล
