Nakarating kami ni Father sa nakaparada kong motor ng walang imik.
I know he's worried. Kanina pa siya nagnanakaw ng tingin sa mga sugat ko habang inaalalayan ako palabas.
I'm also worried na hindi kami makalabas ngayon dito.
"Let's go," I break the silence at inumpisahang ilagay sa ulo ko ang helmet.
Pero napahinto rin nang maramdaman ang kirot sa mga natamo kong sugat.
"Ako na magmamaneho," aniya.
Hindi na ako nakipagtalo pa sa kanya at binigay na lang ang susi.
Mas tatagal kung kokontrahin ko pa siya. We should leave this place as soon as possible. Criminals here already know my name, I just don't know if they believe me.
"Dadalhin kita sa ospital," dagdag niya pa bago inumpisahang ii-start ang motor.
"I can treat my wounds. We don't need to go there," sagot ko habang sumasakay
