สองแม่ลูกต้องตกใจสุดชีวิตเมื่อหันไปพบกับสายตาคมกริบดุจมีดโกนที่มองมายังทั้งคู่ แม้ว่าไป๋เหลียนจะทรงรับพระบัญชาท่านอ๋องรับนางเข้ามาเป็นอนุเนื่องด้วยเหตุจำเป็นบางอย่างแต่เขาก็ไม่เคยแตะต้องนางแม้แต่ครั้งเดียวเพียงแค่ให้ที่พักอาศัยเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่านางทั้งสองจะสร้างปัญหาให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า
“นะ….นายท่าน ข้าน้อยมิได้…”
“มิได้อะไร หรือว่าข้าฟังผิดว่าผู้ที่เจ้ากำลังกล่าวหาอยู่นั่นมิใช่บุตรสาวคนเดียวของข้า”
หร่วนผิงผิงก้มหน้าและคุกเข่าตรงหน้าเขาทันทีแต่นางก็ยังคงไม่ยอมรับ
“ข้าเปล่านะเจ้าคะเพียงแต่เห็นว่าคุณหนูไป๋เหมือนจะไม่สบายจึงอยากให้เย่เหมยรีบไปแจ้งแก่นายท่านเพื่อจะ….จะได้…”
“งั้นหรือ แล้วไม่รักนวลสงวนตัวปล่อยเนื้อปล่อยตัวนั่น…เจ้าหมายถึงบุตรข้าด้วยหรือไม่”
“ข้า!!….มีหรือจะกล้ากล่าวหาเช่นนั้น ข้าเพียงแค่บอกว่าการปล่อยให้บุรุษอื่นอุ้มไปต่อหน้าผู้คนเช่นนั้นมันดูไม่เหมาะสมก็เท่านั
