เว่ยเฟิงหรงสั่งให้รถม้าวิ่งออกมาจากที่นั่นในทันที ไป๋ซูเม่ยลอบมองคนที่เดินลงจากรถม้าและกำลังเดินไปที่บ่อน ใบหน้าคมคายซ่อนด้วยเล่ห์กลและอารมณ์ฉุนเฉียวจนคิ้วทั้งสองชนกันนั้นยังคงคุ้นตานางจนเจ็บไปถึงขั้วหัวใจเมื่อได้พบเขาอีกครั้ง
“เฮือก…แฮ่ก แฮ่ก”
“ซูเม่ย!! เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”
“ไม่เจ้าค่ะ…ข้า…ไม่เป็นอะไร…ไม่เป็นไร…”
“มานี่เถอะ พักสักหน่อย”
เขาพานางมานั่งข้าง ๆ และประคองกอดนางเอาไว้ มือหนาที่ค่อย ๆ ลูบไปที่แผ่นหลังของนางทำให้นางเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้นหลังจากเห็นใบหน้าของผู้ที่ครั้งหนึ่งนางเคยหลงรักเขาและแทบจะถวายชีวิตเพื่อเขา
แต่ในวันนี้นางกลับมาเพื่อทำลายทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงทุกคนที่อยู่ข้างกายเขาด้วย
“เจ้าพักสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวถึงแล้วข้าจะเรียกเจ้าเอง”
“พวกเราจะไปที่ใดกันเจ้าคะ”
“ถึงแล้วเจ้าก็จะรู้เองรับรองว่าเจ้าต้องชอบมากกว่าที่นี่แน่”
“เช่นนั้น….”
“นอนพักสักหน่อยเถอะ ไม่ต้อง
