ตอนที่ 30 ยอมรับความรู้สึกตัวเอง
หญิงสาวหันไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังยิ้มแสนยียวนอย่างไม่เข้าใจ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นคำถาม
“ถ้ามันแพ้ วันนี้เธอกลับบ้านไปกับฉัน”
“ไม่ไปด้วยหรอก” เธอกล้าเถียงเพราะรู้สึกโมโหกับผู้ชายคนนี้แล้ว อยากเดินหนีแต่ก็กลัวเขาจะคลั่งขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าความโรคจิตของเขามันมีขีดจำกัดที่ระดับไหน
“หึ ก็ภาวนาให้มันชนะแล้วกัน แต่ดูแล้วมันคงไม่อยากชนะหรอก สาว ๆพริตตี้ในสนามรอปรนเปรอมันเยอะแยะถ้าแพ้”
มิรินแกล้งไม่ได้ยินคำพูดนั้น แต่ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เธอกลัวขนาดไหน ฝ่ามือเล็กตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ถ้าเขาแพ้ขึ้นมาจริง ๆ ชีวิตของเธอมันจะเป็นอย่างไร
แสงไฟสัญญาณบนเสาเริ่มนับถอยหลัง ท่ามกลางเสียงเชียร์ที่ดังก้องอัฒจันทร์ หัวใจขอเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนคล้ายจะอยู่ไม่ไหว
ไฟแดงทั้งห้า ค่อย ๆ สว่างทีละดวง ก่อนจะดับพรึ่บพร้อมกัน เสียงยางบดพื้นก็ดังระงม รถของเขาพุ่
