“เจอกันสิ้นเดือนนะครับแม่”
ชายหนุ่มกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะกดวางสายไปด้วยหัวใจที่ปวดแปลบ
และตอนค่ำของวันเดียวกันนั้น ด้วยท่าทางซึมเศร้าอย่างเห็นได้ชัด ไมเคิลขับรถมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนออกไปซื้อเบียร์ที่ร้านสะดวกซื้อหลังมหาวิทยาลัยแล้วกลับเข้ามานั่งดื่มอยู่เพียงลำพังที่ระเบียงหลังห้อง ทอดสายตามองริ้วหมอกสีขาวกำลังคลี่คลุมยอดดอยสูง ลมหนาวหอบความเย็นยะเยือกพัดผ่านมาเป็นระยะ ขณะความเจ็บปวดยังปลาบแปลบอยู่ในใจไม่หาย หลังจากรู้ว่าสาวใหญ่ที่ตัวเองแอบใฝ่ฝันมีผู้ชายคนใหม่
“ไอ้ไมค์... เฮ้ย เป็นไรวะ นั่งเมายังกับคนอกหักแน่ะไอ้เหี้ย... ออกไปเตะบอลกันป่ะ”
ยุทธซึ่งเป็นรูมเมทและเพื่อนร่วมคณะเอ่ยถามคนที่นั่งเงียบตาแดงอยู่หลังห้อง ดวงตาเหม่อมองไปยังทิวเขาเบื้องหน้าก็จริง แต่ก็ดูเลื่อนลอย ไม่ได้โฟกัสที่สิ่งหนึ่งสิ่งใดอย่างจริงจัง
“ไม่ไป... ไม่มีอารมณ์ว่ะ”
