ตอนที่ 1

1098 Words

ประธานมาเฟียคลั่งรักเลขา นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น ผู้เขียน กาสะลอง ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ ………. นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารอะไรนักหนา ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์ ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง *เราเตือนท่านแล้ว ประเทศอิตาลี ที่ห้องทำงาน อยู่บนชั้นสูงสุดของตึกระฟ้าซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีว่าที่นี่คือ ‘แกรนด์ลูเซีย’ โรงแรมระดับห้าดาวชื่อดังของอิตาลี ‘อันโตนิโอ’ ชายหนุ่มวัยสามสิบผู้เป็นประธานของโรงแรมที่กำลังนั่งเปิดแฟ้มเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน ต้องเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์มือถือที่ดังขัดจังหวะขึ้นมาแนบหู เมื่อเห็นว่าชื่อของคนโทรเข้านั้นคือ ‘เอมิเลีย’ ผู้เป็นน้องสาว “สวัสดดีค่ะเฮียโต… ” เอมิเลียที่อยู่ต้นสายเอ่ยทักทายพี่ชาย เรียกชื่อของอันโตนิโอเพียงสั้นๆ ว่า ‘เฮียโต’ จนติดปาก เพราะว่าอันโตนิโอคือพี่ใหญ่ของน้องๆ ที่เกิดจากบิดาจอมเจ้าชู้ อดีตมาเฟียชื่อดังที่มีเมียมากถึงห้าคน “ว่าไงน้องเอมี่… ” อันโตนิโอกรอกเสียงกลับไปหาต้นสาย เรียกเอมิเลียสั่นๆ ว่าเอมี่จนติดปาก “เฮียโตคะ… น้องเรื่องให้เฮียช่วยหน่อยค่ะ… ” เอมิเลียรีบบอกธุระของหล่อน “เรื่องอะไร… ยังไง… ว่ามา… ” อันโตนิโอถามด้วยความสงสัย “เพื่อนหนูคนนึงกำลังเดือดร้อนค่ะ… ” “เพื่อนคนไหน… ” หัวคิ้วสีดำเป็นแพหนาเหนือกรอบดวงตาคมกริบของอันโตนิโอชิดเข้าหากันด้วยความสงสัย เพราะว่าที่ผ่านๆ มาเขารู้จักเพื่อนของน้องสาวเกือบทุกคน “คนนี้เฮียไม่เคยเห็นหน้าหรอกค่ะ เพื่อนหนูชื่อ ‘มินตรา’ เป็นคนไทย บังเอิญเพิ่งตกงานกะทันหัน หนูก็เลยแนะนำให้มาเขียนใบสมัครงานไว้ที่โรงแรม พี่โตช่วยหน่อยนะคะ พอดีครอบครัวของเพื่อนหนูที่อยู่เมืองไทยกำลังมีปัญหาค่ะ… ” เอมิเลียเล่าให้ฟังถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องโทรหาพี่ชายเป็นการด่วน “ได้… เรื่องแค่นี้เอง เดี๋ยวพี่จะโทรบอกแผนกบุคคลไว้ล่วงหน้าว่าพอจะมีตำแหน่งอะไรที่เพื่อนเธอทำได้บ้าง เอ่อ… ชื่ออะไรนะ… ” อันโตนิโอถามอีกครั้ง เขารักน้องๆ ทุกคนแม้บางคนจะต่างแม่แต่ก็พ่อเดียวกัน จึงไม่เคยมีครั้งไหนที่เอ่ยขอแล้วพี่ชายคนนี้จะปฏิเสธ “ชื่อมินตรา… ชื่อเล่น ‘มิ้นท์’ ค่ะ” “ได้… เดี๋ยวพี่จัดการให้” ชายหนุ่มรับปาก จากนั้นพูดคุยกันต่อมาอีกครู่สั้นๆ ก่อนจะกดวางสายสนทนา อีกสัปดาห์ต่อมา ที่โรงแรมแกรนด์ลูเซีย ตอนสายๆ ของวันศุกร์ อันโตนิโอเดินออกมาจากห้องทำงานสุดหรูที่อยู่ชั้นบนสุดของตึกสูงตระหง่านระฟ้า ก้าวตรงไปยังบานประตูสีเงินของลิฟท์ที่อยู่ติดกับบันไดด้านหลังเพื่อจะลงมาชั้นล่างซึ่งเป็นส่วนของงานออฟฟิศ เมื่อลงมาถึงออฟฟิศ… เพียงแค่ปลายรองเท้าสีดำราคาแพงยื่นผ่านประตูทางเข้า ความเงาของรองเท้าสะท้อนกับแสงของดวงไฟในออฟฟิศเป็นมันวาบ ทำให้พนักงานทุกคนรู้ได้ในทันทีว่าเป็นใครคือคนที่กำลังจะเข้ามาโดยไม่ต้องเห็นหน้า เห็นได้ชัดว่าพนักงานต่างพากันนั่งทำงานด้วยความเกร็ง เมื่อเห็นมาดขรึมของท่านประธานที่เป็นคนจริงจังกับทุกสิ่ง “สวัสดีค่ะท่าน” ‘ลูซี่’ หญิงวัยกลางคนร่างอวบหัวหน้าแผนกบุคคลรีบก้าวออกมาจากโต๊ะ หล่อนรีบคว้าแฟ้มเอกสารสีดำแล้วก้าวฉับๆ ด้วยท่าทางกระตือรือร้นตามท่านประธานสุดหล่อเข้ามาในห้องประชุมเล็กๆ ที่อยู่ด้านในของออฟฟิศ ผนังทุกด้านของห้องประชุมทำด้วยกระจกใส คนภายนอกจึงมองทะลุเข้ามาได้ ทำให้เห็นว่าในระหว่างที่กำลังคุยงานอยู่กับลูซี่นั้นสายตาของท่านประธานมักจะเหลือบมองไปยังโต๊ะทำงานซึ่งมีพนักงานใหม่กำลังนั่งทำงานอยู่ด้านหลังโดยไม่รู้ว่ามีคนแอบมองอย่างให้ความสนใจ “นั่นใคร… อย่าบอกนะว่าพนักงานใหม่” อันโตนิโอฉุกคิดขึ้นได้… เขานึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าเมื่อห้าวันที่ผ่านมา ตอนที่เอมิเลียผู้เป็นน้องสาวโทรมาฝากเพื่อนคนหนึ่งเข้าทำงาน “ใช่ค่ะ… ก็เมื่อสัปดาห์ก่อนคุณอันโตนิโอเพิ่งโทรมาสั่งเอาไว้เองนี่คะว่าให้ดิฉันช่วยดูตำแหน่งงานให้เพื่อนของคุณเอมิเลีย… ” ลูซี่กล่าว… ประโยคที่ได้ยินช่วยเตือนความทรงจำของท่านประธานที่มีงานอื่นให้ต้องดูแลมากมายจนไม่มีเวลามาใส่ใจกับพนักงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงาน “ผู้หญิงคนนี้ชื่อมินตราและมีชื่อเล่นว่า ‘มิ้นท์’ ใช่ไหม… ” จู่ๆ ชื่อของหญิงสาวที่สายตาของท่านประธานกำลังจ้องมองอย่างให้ความสนใจก็ผุดขึ้นมาในหัว “ใช่ค่ะ… ” ลูซี่ตอบ ไม่คิดว่าท่านประธานจะจำได้ “แล้วตอนนี้คุณให้เธอทำงานตำแหน่งอะไร” อันโตนิโอถามด้วยความอยากรู้.. ลูซี่รู้สึกแปลกใจที่ท่านประธานซักไซ้ต่อ และยังแสดงความสนใจพนักงานใหม่อย่างออกนอกหน้า แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะว่าออร่าของมินตราเฉิดฉายออกมาสะดุดตาของทุกคนที่ได้เห็น “ตอนนี้มินตราทำงานอยู่ในแผนกบุคคลค่ะท่านประธาน… ” จากที่ได้สัมภาษณ์เมื่ออาทิตย์ก่อนทำให้ลูซี่รู้ว่ามินตราเรียนจบมาทางด้านเลขานุการภาษาอังกฤษ คิดว่าต่อไปอาจจะให้ทำงานธุรการหรือจัดซื้อไปก่อนเพราะว่ายังไม่มีตำแหน่งเลขาว่าง ซึ่งเป็นเพราะว่าที่ผ่านๆ มาอันโตนิโอไม่ต้องการเลขา “งั้นเดี๋ยวให้เธอขึ้นมาหาผมที่ห้องทำงาน… ผมอยากจะสัมภาษณ์อีกรอบ เพราะคิดว่าน่าจะมีงานอื่นที่เหมาะสมกว่างานในแผนกบุคคล… ” คำพูดของท่านประธานทำเอาลูซี่รู้สึกตกใจ แต่คิดอีกทีก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ผู้ชายคนไหนบ้างล่ะที่ได้เห็นมินตราแล้วจะไม่สนใจ แม้ในสายตาของลูซี่ที่เป็นผู้หญิง ก็ยังมองว่ามินตราเป็นผู้หญิงเอเชียที่สวยสะดุดตาเหลือเกิน ตัว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more