“ปล่อยนะ เอามือคุณออกไป จะบุกรุกใครก็บุกรุกไปอย่ามาบุกรุกฉันก็แล้วกัน ไม่งั้นคุณจะไม่ได้เจอหน้าลูกกับฉันอีก”
“มามี้ขา มามี้อยู่ไหน มามี้ มามี้” เสียงของแม่หนูดังแว่วมาพิลาสินีรีบตอบรับ
“มาลีจ๊ะ มามี้อยู่นี่จ้ะ มามี้กำลังไปหา” พิลาสินีตอบลูกสาวแล้วหันมาตีสีหน้าไม่พอใจใส่คนมือปลาหมึก “มาลีเรียกฉันแล้วค่ะ งั้นฉันขอไปหามาลีก่อนนะคะ”
ไทเลอร์จับข้อมือบางไว้ทำให้พิลาสินีหันมาเลิกคิ้วมอง
“มีอะไรหรือคะ”
ไทเลอร์ยิ้มบางๆ แต่ดูน่ากลัวมากกว่า “ไม่มีอะไร แค่อยากมองใกล้ๆผมทำไม่ได้เหรอ”
พิลาสินีขืนแขนตัวเองจนเขายอมปล่อยแล้วจ้องสบกับดวงตาสีสนิม เธออ่านแววตาเขาไม่ออก ว่าเขารู้สึกอย่างไรกันแน่ มันมีทั้งความอบอุ่นอ่อนโยนปะปนมากับความเกรี้ยวกราดเหมือนทะเลลึกที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลย
ขณะที่ไทเลอร์กำลังข่มความหึงหวงลง ที่จริงเขาตั้งใจพาเธอไปดูโซนใหม่ของไร่นั่นคือกล้วยหอมทอง เขาสามารถช่วยมารดาพัฒนาไร่นี้ให้เป
