เด็กน้อยร้องดีใจ ขณะที่พิลาสินีโกรธจนหน้าแดง
“ใครไปขอร้องคุณให้มาดูแลฉันกับลูก อย่ามาทึกทักเอาเองแบบนี้นะ” พิลาสินีขู่ฟ่อ
“ผมจะไม่เถียงอะไรไร้สาระกับคุณต่อหน้าลูกอีกนะแพตตี้ ต่อไปผมจะทำหน้าที่ของผม หน้าที่พ่อที่ต้องดูแลลูก อย่ามาปฏิเสธว่าไม่ใช่ อย่าให้ผมต้องหาหลักฐานขึ้นมาโชว์ คุณทำให้ผมไม่มีโอกาสดูแลลูกมาเกือบสี่ปี ผมคิดว่าต่อไปจากนี้คุณคงจะรู้นะว่าควรทำยังไง เพื่อไม่ให้ผมโกรธคุณไปมากกว่านี้ เพราะถ้าผมโกรธแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณ คุณก็คงจะรู้ดี”
พิลาสินีกัดริมฝีปากแน่น เธอรู้ว่าเขาจะตามราวีเธอไม่หยุด เขาเป็นพวกกัดไม่ปล่อย เวลาดุเหมือนหมาบ้า ต่างกับเวลาปกติมาก ถ้าหากเธอพาลูกหนีเขาก็จะตามหาจนเจอ พิลาสินีหวาดหวั่น กลัวเขาจะพรากลูกไปจากเธอ ตอนนี้ทั้งสับสนคิดอะไรไม่ออก
“มามี้ขา” เสียงมาลีดังขึ้น มือเล็กประคองแก้มมารดาให้หันมา “คุณลุงเป็นแด๊ดดี้ของมาลีหรือคะ มาลีเป็นเด็กดีแด๊ดดี้เลยกลับ
