เขานึกขำการกระทำของเด็กสาวตรงหน้าดูไร้เดียงสาจริงๆ เธอไม่ทันคำพูดแฝงของเขาและเขามั่นใจว่านั่นไม่ใช่มารยา เพราะมันสมองของเขาแยกออกได้ระหว่างมารยาและไร้เดียงสา สัมผัสของลมหายใจอุ่นๆ ขณะเขาก้มลงตอบข้างหูเธอเบาๆ ทำให้ลัลนาเขินจนหน้าแดงราวกับลูกพีชแก่จัด
“ผมเตะบอลไม่เก่ง แต่มีคนเพิ่งบอกผมว่า ผมยิงแม่นไม่พลาดสักประตูเลยนะครับ แต่ถ้าอยากรู้ว่าผมยิงแม่นแค่ไหนคราวหน้าถ้าเจอกันอีกคุณจะลองเล่นฟุตบอลกับผมสักเกมก็ได้”
จากนั้นเขาก็อมยิ้ม รู้สึกสนุกที่ได้หยอกเย้าเด็ก เขาไม่เคยพูดจาเย้าหยอกกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้ แต่เด็กสาวตรงหน้าดูน่าแกล้งชะมัด ร่างสูงเดินขึ้นคาดิแลคคันงามแล้วขับออกไป ลัลนามองตามรถคันหรูแล้วยังไขปริศนาไม่ออก
“บ้าหรือเปล่า เตะบอลไม่เก่งแต่ยิงประตูแม่น สงสัยจะเป็นหมอขี้คุย” ลัลนาส่ายหน้างงๆ
แต่เมื่อขบคิดไปมาเธอก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาคิดจะอวดอ้างว่ายิงประตูแม่น เตะบอลเก่งหรือจะอวดอ้างสรร
