บทที่ 16
คนมีของ
วันจันทร์
“เฮ้อ..”
“เป็นอะไรอ้าย” ยิปโซถามอย่างสงสัย เมื่อเพื่อนรักเอาแต่นั่งกุมขมับ ถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า แทบไม่สนใจฟังบรรยายด้วยซ้ำ
“เปล่า”
“ถ้าไม่บอกจะฟาด” ยิปโซยกมือขึ้นสูง อ้ายจึงเบี่ยงตัวหลบจากนั้นก็ลุกยืน เพราะเป็นจังหวะที่อาจารย์เลิกคลาสพอดี
“ฉันจะไปหาผู้ชาย แกไม่ต้องตาม”
“เดี๋ยว! จะไปสภาพหัวฟูแบบนี้? อย่าหาทำนะอ้าย”
“ไม่มีเวลาแล้วยิป..ไว้เจอกัน”
ว่าแล้วอ้ายก็หยิบกระเป๋าผ้าใบใหญ่ที่บรรจุหนังสือ กับอุปกรณ์จิปาถะคล้องไหล่ สูดหายใจเข้าลึก ๆ หมุนตัวเดินออกไป ถึงยังเจ็บกลางกายแต่ก็ดีขึ้นมาก เธอจึงสามารถเดินได้เกือบปกติ ที่ยิปโซเคยบอกว่าบางคนเกือบเดินไม่ได้ เพราะเสียตัวครั้งแรกไม่เกินจริง
เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา เธอแชทหาไทป์เพื่อย้ำคำพูดที่ขอเป็นคนสำคัญ เขาก็ได้แต่บ่ายเบี่ยงไม่ตอบ เธอจึงต้องไปเอาคำตอบจากปากของเขาในวันนี้
เรื่องอื่นอาจจะกลัว อาจจะขี้อาย แต่
