บทที่ 42
หมดเปลือก
“โธ่..ฟังกันบ้างสิ”
คนมีความผิดพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ขณะที่ทั้งคู่เดินเข้ามาในคอนโด อ้ายเดินหน้าตึง คอตั้ง ไปหย่อนสะโพกบนโซฟาตัวใหญ่ กอดอกมองคนที่นั่งคุกเข่าบนพื้น เขาใช้มือเกาะขาเธอไว้ ราวกับลูกหมาน้อยที่กำลังประจบเจ้าของ
“อ้ายจะให้พี่พูดความจริงเป็นครั้งสุดท้าย”
“พี่คบกับโรสตอนเรียนปีสอง ต้องหลบๆ ซ้อนๆ เพราะหน้าที่การงานของเค้า แต่คบได้แค่หกเดือน ทางบ้านโรสก็จับให้ไปดูตัวกับนักการเมือง เพราะไม่ยอมรับพี่ ที่ไม่ใช่ไฮโซมีหน้ามีตาทางสังคม ตอนแรกก็ตกลงว่าจะสู้ไปด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ไม่รอด เลยเลิก พยายามยื้อไว้หลายครั้ง ที่ห้องน้ำ ที่คาเฟ่ ก็เป็นเค้านั่นแหละ”
คนไม่มีทางเลือก รีบสารภาพอย่างไว อดีตก็คืออดีต ไม่อยากพูดถึงให้เสียปาก แต่เมื่อเมียอยากรู้ก็ต้องเล่าให้หมด ไม่งั้นคงตาย
“ทำไมวันนั้นที่อ้ายถาม พี่ถึงบอกไม่ได้เป็นอะไรกัน”
อ้ายเสียงแข็ง มองอย่างเอาเรื่อง แต่เ
