“Pst!” paswit ko upang kunin ang atensiyon nito papunta sa direksiyon ng pader na tinataguan ko pa ngayon. Balak ko muna siyang palapitin sa akin bago ako tuluyang magpakita. Kung sisigaw man ito at magugulat, at least ay malapit lang ako at maaari kong takpan ang bibig nito at pakiusapan ng masinsinang para manahimik. Tsaka ko oto kukumbinsihing padaanin ako ng aayos at huwag magsumbong ninuman sapagkat isa akong kaibigan at hindi isang kaaway.
Sumulip ako sa maliit na awang sa pader upang obserbahan ang reaksiyon ng bata. Medyo nadisappoint ako nang makitang parang walang narinig na pagpapaswit ang bata sapagkat nakatutok pa rin ang atensiyon nito sa mga maliliit na batong pinagpapatung-patong niya.
“Pst!” ulit ko. Sa wakas ngayon ay kumingon na siya sa direksiyon ko at bahgayang napat
