สกาย......
"คุณกายจะทานอาหารเย็นเลยมั้ยคะเดี๋ยวป้าจะได้ตั้งโต๊ะ"
"ไม่เป็นไรผมไม่หิว แล้วไม่ต้องให้ใครขึ้นไปกวนเพราะผมจะอ่านหนังสือ "
"ค่ะคุณกาย"
เขาบอกกับป้าแม่บ้านก่อนจะพาร่างที่ของตัวเองขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน ตอนนี้เขากลับมาอยู่ที่บ้านได้แล้วบ้านที่เขาอยู่มาตั้งแต่เกิดน่ะ เขาไม่ได้กลับไปที่บ้านหลังนั้นตั้งแต่คืนวันที่มีเรื่อง เขายอมรับว่าภาพของปลายฟ้าที่นั่งทรุดตัวร้องไห้อยู่ตรงบันไดมันทำให้เขาเจ็บปวดและทรมาน มันบีบหัวใจเขาอย่างบอกไม่ถูก ภาพที่เธอหิ้วกระเป๋าเดินออกไปพร้อมรอยน้ำตา มันยังติดตาเขาอยู่เลยจนถึงวันนี้
"หึ สุดท้ายก็รู้จนได้สินะ"
เขาหันไปมองหน้าเหมียวที่พูดพร้อมกับยืนกอดอกมองปลายฟ้าที่กำลังเดินออกไป เขาไม่ได้พูดอะไรกับเหมียวแต่เดินกลับเข้าห้องของตัวเอง เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงเอามือกุมขมับ ทำไมเขาถึงรู้สึกแย่ได้ขนาดนี้ คำบอกเลิกของปลายฟ้าเมื่อครู่นี้ทำไมมันทำให้เขารู้สึ
