เมียบำเรอไร้หัวใจ

สังเวยแค้น...1

“ถ้าพ่อพูด พ่อจะกลายเป็นพ่อที่เห็นแก่ตัวที่สุดเลยนะลูก” คุณมนัสเอ่ยออกไปแล้วก็ต้องมีน้ำตาซึมด้วยความเจ็บปวด

“พูดมาเถอะค่ะ มายด์เข้มแข็งพอ มายด์ยินดีที่จะรับฟังเรื่องไม่สบายใจของพ่อ ไม่ต้องห่วงมายด์นะคะ แค่พ่อสบายใจ มายด์ก็โอเคแล้ว” มายาวีบีบมือบิดาให้กำลังใจ ไม่ว่าเรื่องทุกข์ใจของบิดาเป็นเรื่องอะไร เธอก็ยินดีรับฟัง

“พ่อเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ลูก พ่อมันเห็นแก่ตัว” คุณมนัสเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา

“เล่ามาเถอะค่ะพ่อ ถึงใครจะว่าพ่อเห็นแก่ตัว แต่ลูกสาวคนนี้ของเธอยังรักพ่อเสมอ ไม่มีทางโกรธหรือเกลียดพ่อ ใจเย็นๆ ค่ะ” มายาวีผู้เป็นดังน้ำฝนปลอบประโลมใจบิดาเธอพยายามที่จะทำให้บิดาหายเครียด แต่สิ่งที่เธอทำมันทำให้บิดาของเธอรู้สึกผิดมากขึ้น

“ตาเอกเขาต้องการหนูไปเป็นนางบำเรอ เขาถึงจะยอมรับคำขอโทษจากพ่อ” คุณมนัสกลั้นใจเอ่ยออกมาด้วยความเสียใจ แม้ว่าไม่อยากจะเอ่ย แต่มันก็คือสิ่งที่ท่านรับปากเอกภพไปแล้ว ไม่ว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้ท่านก็ต้องบอกบุตรสาวอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เผชิญหน้ากับความจริงดีกว่า

“เขาคิดอะไรของเขาคะ” ทันทีที่ได้ยินบิดาพูดออกมา มายาวีก็นิ่งไปพักใหญ่ด้วยความตกใจ เขาจะเอาเธอไปเป็นนางบำเรออย่างนั้นเหรอ เขาคิดอะไรของเขาอยู่

“เขาคงอยากให้พ่อทุกข์ใจล่ะมั้ง เขาถึงจะเอาไฝหนูไปทรมาน เขาคิดว่าการทำแบบนี้คงจะแก้แค้นแทนพ่อเขาได้ เขาถึงเสนอเงื่อนไขนี้ออกมา” คุณมนัสคาดการณ์ว่าเอกภพต้องการทำแบบนี้ก็เพราะจะทำให้ท่านเจ็บปวด และมันก็ได้ผล ตอนนี้ท่านกำลังเจ็บปวดเหลือเกิน ใครว่าคนเห็นแก่ตัวอย่างท่านไม่มีหัวใจล่ะ ในเมื่อมายาวีคือบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่าน มีใครบ้างไม่อยากเห็นบุตรสาวมีความสุขกับครอบครัวที่เลือก แล้วมาตอนนี้เมื่อได้รู้ว่าตนเองกำลังจะเป็นคนขุดหลุมฝังบุตรสาว ใครบ้างล่ะจะไม่เจ็บปวด