“จะว่าอะไรก็เชิญ ฉันไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว จะถือว่านี่คือคำชมก็แล้วกันนะ ฉันคงไม่ไปส่งนะ หาทางกลับเองแล้วกัน” ปุณณ์เอ่ยออกมาก่อนที่จะเดินออกไปหน้าบ้านแล้วขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที ส่วนแพรใสได้แต่ทรุดตัวลงร้องไห้ด้วยความเจ็บใจ เขาเลวได้ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ แม้กระทั่งกลางป่าแบบนี้ เขาก็กล้าที่จะปล่อยเธอหาทางกลับเอง เขาคงเกลียดเธอมากจริงๆ แต่ที่เขาไม่รู้ก็คือเธอเกลียดเขามากกว่าที่เขาเกลียดเธอแน่ๆ
เมื่อร้องไห้ไปพักใหญ่ หญิงสาวก็เดินออกมาเรื่อยๆ เพื่อหาทางกลับกรุงเทพ เธอคงต้องไปสารภาพกับคุณปัณณ์แล้วแหล่ะ ว่าเธอไม่สามารถทำงานให้ท่านได้ แต่หนทางที่มีแต่ป่าแต่เขา เธอยังนึกไม่ออกเลยว่าเธอจะหาทางกลับไปกรุงเทพได้ยังไง กลัวก็กลัว แต่ก็ต้องเดินหน้าต่อ เธอไม่มีวันที่จะกลับไปขอความช่วยเหลือคนจิตใจเหี้ยมอย่างปุณณ์แน่นอน
ระหว่างทางหญิงสาวก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจอีกครั้ง ข้างทางมีแต่ป่าเขา มีเพียงเสียงนกเท
