“ผมขอโทษที่ปกป้องคุณเมฆไม่ได้… ”
ลุงเคนน์กล่าวโทษตัวเอง เอื้อมมือข้างหนึ่งเข้ามาเชยคางผมที่พยายามหลบตาเพราะความกระดากอายกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่
“ไม่ใช่ความผิดของลุงครับ… มันเป็นเหตุการณ์สุดวิสัยที่ไม่มีใครอยากให้เกิด… ถ้าผมไม่ยอมพวกมันต้องทำร้ายลุงแน่ๆ… ”
“ผมเข้าใจครับ… รู้ไหมว่าใจผมแทบขาด… ตอนที่ต้องทนมองพวกมันรุมกระแทกคุณเมฆ… ”
มีความขมขื่นในน้ำเสียงของลุงเคนน์
“ลุงคงไม่ว่าผมร่านใช่ไหมครับ… ”
ผมถามเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจกับสิ่งที่พวกมันสามคนทำ
แม้ใจผมขัดขืน แต่ร่างกายก็ไม่อาจปฏิเสธความซ่านเสียวที่พวกมันรุมยัดเยียดให้อย่างดิบเถื่อน
“ลุงรู้ครับ… รู้ว่าคุณเมฆไม่ได้เต็มใจ แต่ที่ต้องปล่อยเลยตามเลยก็เพราะห่วงว่าพวกมันจะทำร้ายลุง… ลุงเข้าใจครับ… สถานการณ์มันบีบคั้นจนคุณเมฆต้องยอมพวกมัน… ”
คำพูดที่ได้ยินยิ่งทำให้น้ำตาของผมไหลออกมา โผเข้ากอดลุงเคนน์แน
