ผมยื่นมือรับถ้วยกาแฟ ตามด้วยขนมปังทาเนยอีกสองแผ่น นั่งคุยกับลุงเคนน์ไปพลาง
“เดี๋ยววันนี้ผมจะพาคุณเมฆไปเที่ยวเกาะ… ”
“ไกลไหมครับ… ”
“เห็นอยู่ไกลๆ โน่นครับ… ”
ลุงเคนน์ชี้มือออกไปกลางเวิ้งทะเล ผมมองตาม แลเห็นภาพของเกาะรางๆ
“ดูเหมือนจะไกลนะครับลุง”
“ครับ… ใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงก็ถึง ที่นั่นสงบเงียบและสวยมากครับ… ”
ลุงเคนน์กล่าวถึงเกาะที่เรากำลังจะไปเยือน เรานั่งคุยกันต่อมาอีกครู่ใหญ่ๆ ก็ออกเดินทาง
ในเวลาต่อมา
ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ เราสองคนก็มาถึงเกาะ มันสวยงามจริงๆ อย่างที่ลุงเคนน์บอกเอาไว้
ลุงเคนน์พาผมลงเล่นน้ำ ดำน้ำดูปะการังน้ำตื้นกันอย่างตื่นตาตื่นใจ ก่อนจะพากันขึ้นมานอนเล่นที่หาดทราย
“บนเกาะมีกระท่อมด้วยครับ… ”
ลุงเคนน์สะกิดบอกผม ก่อนจะชี้มือเข้าไปในดงมะพร้าว มีกระท่อมอยู่จริงๆ
“เราเข้าไปเที่ยวที่กระท่อมกันนะครับ… ”
ลุงเคนน์หันมาชวนพร้อมรอยยิ้มหวาน ทำเอาใจผมเต้นขึ้นมาทันท
