“ขวัญ...ตื่นได้แล้ว” คนถูกปลุกขยับตัวเล็กน้อย แล้วซุกใบหน้าเข้าหาอกอุ่นเหมือนเดิม ลำแขนเรียวโอบรัดเอาร่างหนาไว้อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
“ผมมีประชุมแต่เช้า ไม่ว่างมานอนให้เมียกอดทั้งวันหรอกนะ” คนถูกกอดมาดเยอะบอกคนกอดเสียงเข้ม
“ขวัญง่วง” เสียงอู้อี้ของหญิงสาวทำให้เหมันต์ยิ้มบาง
“ง่วงก็นอนต่อเถอะ แต่ช่วยปล่อยกันก่อนได้มั้ย กอดแน่นๆแบบนี้เดี๋ยวผมก็ใจแตก โทรไปยกเลิกประชุมหรอก”
“คุณเหมโตแล้ว ไม่ใช่เด็กจะใจแตกได้ไงคะ” เพียงขวัญตื่นเต็มตาแล้ว หากแต่เธอรู้สึกดีกับการนอนกอดเขาอยู่อย่างนี้ การถกเถียงกับเขาก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติเสียแล้ว เธอเพิ่งรู้ว่าชอบต่อปากต่อคำกับเขา สักวันเถอะเธอจะต้อนเขาให้จนมุมเถียงไม่ออกบ้าง
“หึๆ ทำไมจะไม่ได้ ถ้าคุณยังเอาอะไรอวบๆนุ่มๆมาเบียดกันอยู่แบบนี้ ผมไม่รับประกันความปลอดภัยนะ” เพียงขวัญปล่อยแขนจากร่างหนาอบอุ่น หญิงสาวลืมตาแหงนเงยหน้าสบตาคมเข้ม เหมันต์นอนตะแคง
