“หิวหรือยัง” เสียงทุ้มกระซิบถามอยู่ใกล้ๆทำให้เพียงขวัญกะพริบตาถี่ๆแล้วค่อยลืมขึ้น รอยยิ้มกรุ้มกริ่มและแววตาล้อเลียนของคนปลุกทำให้หญิงสาวหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันที
“ยังไม่หิวค่ะ” ร่างบางขยับตัวด้วยความเมื่อยขบ จำได้ลางๆว่าครั้งสุดท้ายที่เขาป้อนเปรอความสุขหวานล้ำให้เกิดขึ้นในห้องน้ำ ในตอนที่เขาพยายามทำตัวเป็นคนดีอาบน้ำอาบท่าให้เธอ หลังจากที่จัดการกินเธอต่อจากมื้อเช้า
“ยังไม่หิวได้ยังไง นี่มันบ่ายสองแล้วนะ” เหมันต์เอ่ยเสียงเข้ม ร่างใหญ่นั่งลงข้างคนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เขาสอดมือลงใต้ผ้าห่ม แล้วดึงร่างของหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่งอย่างง่ายดาย
“อุ๊ย! คุณเหม” เพียงขวัญดิ้นยุกยิก ไม่อยากเข้าใกล้คนเอาแต่ใจเลย อยู่ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ หัวใจเธอเต้นรัวจังหวะแปลกๆ
“ไปกินข้าวกันเถอะ ผมเตรียมอาหารไว้แล้ว” นัยน์ตาคมดุจ้องมองใบหน้านวล กำราบให้เธอต้องอยู่นิ่งๆ
“ก็ขวัญบอกแล้วไงว่ายังไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิ
