“ขยับมากๆ เข้าแบบนี้ระวังของผมมันตื่นนะ!”
อุ่นใจหยุดชะงักเมื่อหลังจบประโยคนั้นจากอีกฝ่าย ของของที่ว่าคืออวัยวะส่วนลับของผู้ชายใช่หรือเปล่า แบรดลีย์ยกยิ้มเหมือนกุมชัยชนะกำราบความดื้อพยศได้ใจของอีกฝ่าย
เขาไม่ได้แกล้ง แค่ต้องการให้เลขาสาวคนพิเศษคนนี้อยู่ใกล้เจ้านาย เผื่อว่าสอนงานอย่างใกล้ชิดแนบเนื้อบวกกับความคุกรุ่นในใจ
“อุ่นใจยะ หยุดดิ้นแล้วค่ะ บอสอย่าล้อเล่นกันสิค่ะ อุ่นใจไม่ชอบ”
“ล้อเล่นเรื่องอะไรกัน?”
“เรื่องโต๊ะทำงานค่ะ ไม่มีโต๊ะ แล้วจะให้อุ่นใจทำงานที่ไหน”
“ผมบอกแต่แรกว่าตักสามีของอุ่นใจนี่ไงครับคือที่ทำงาน อ้อ ผมยังไม่ทันถาม ทำไมเมียผมลงไปเข้าห้องน้ำนาน ลูกน้องผมรายงานว่าอุ่นใจกำลังคุยอยู่กับพนักงานผู้ชาย คุยอะไรกัน?” น้ำเสียงเข้มทุ้มบอกเชิงตำหนิคนของเขา
“เราแค่ทักทายกันตามประสาคนเจอกันครั้งแรกค่ะ มันไม่มีอะไร บอสอย่าพาลหาเรื่องอุ่นใจเพราะเรื่องแค่นี้สิค่ะ”
แบรดลีย์มักชอบ
