ร่างสูงตรงเข้าไปหาลูกสาวตัวน้อยที่ยังนอนนิ่งบนเตียงโดยมีน้องชายนั่งข้าง ๆ ไม่ยอมไปไหน ลักษณ์ทำหน้าสงสัยและถามว่า
“ดูซีฮับปี๊ ปุนต์ชวนปั๊บคุย ปั๊บไม่ยอมคุยด้วยเลย หรือว่า...ปั๊บยังมีไข้...ไม่ๆ...ไม่มีแล้วนิ”
ลักษณ์วางมือบนหน้าผากพี่สาวและส่ายหน้า แมทเทียสยิ้มกับท่าทีไร้เดียงสาก่อนเอ่ย
“พี่สาวของลูกไม่ไข้แล้ว แต่อาจจะยังไม่สบายใจเท่านั้นเอง”
“ไม่สบายใจ...หมายความว่ายังงายฮับ...แล้วเราต้องทำยังงาย”
“ก็ทำแบบนี้ไง...พรุ่งนี้ปี๊จะพาปุนต์กับปั๊บกลับเมืองไทย กลับไปเยี่ยมคุณยายกัน โอเคไหม?”
“ว่ายังไงนะแมท!”
แอเรียลล่าถึงกับกระตุกและถามเสียงแหลมแต่คำพูดของแมทเทียสทำให้ลักษมีผุดลุกขึ้นแล้วถามด้วยเสียงตื่นเต้น
“จริงหราคะ...จริงหรา...จริงม้ายคะ...จริงใช่ม้ายคะ”
ลักษมีจับแขนหนาใหญ่เขย่าไปมาและมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ลักษณ์เองก็แสดงความตื่นเต้นออกมา แต่แอเรียลล่ากลับมีสีหน้าตรง
