บทที่ 3 ขอมีจุดยืน
1794 Words
บทที่ 3 ขอมีจุดยืน
พาฝันตื่นมาอีกวันในเวลาเกือบแปดโมงเช้า กุลีกุจอเปิดประตูไปยังห้องรับแขก มองหาเจ้าบ่าวที่นอนบนโซฟาก็พบแค่ความว่างเปล่า เดินวนไปรอบๆ ก็ไม่มีแม้เงา จึงกลับไปยังห้องนอนต่อสายหาชายหนุ่ม ทว่าไม่มีการตอบรับใดๆ สรุปเธอเป็นเจ้าสาวที่ถูกทิ้งร้างหรอกเหรอ
ร่างเล็กทรุดนั่งบนเตียงอย่างหมดแรง หัวใจหน่วงหนึบที่สามีแสดงออกว่าเธอไม่มีค่าให้ต้องสนใจ ต่อให้แต่งงานจดทะเบียนสมรส เขาก็ไม่มีวันเหลียวแลเป็นอันขาด แม้ไม่เคยมีคำพูดว่ารังเกียจเดียดฉันท์ ทว่าการกระทำของเขาก็ชัดเจนมาตลอดห้าปี ความผิดที่ไม่เคยตั้งใจให้เกิด ตอกย้ำให้พาฝันทุกข์ทรมานมาจนถึงทุกวันนี้
.
.
.
ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในอาคารสำนักงานเช้ากว่าปกติ เรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่ซีฮันไม่เคยทำนับตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งรองประธาน จึงสร้างความสงสัยใคร่รู้ให้แก่พนักงานเป็นอย่างมาก
คงไม่มีเสียงซุบซิบนินทา หากเขาไม่เพิ่งเข้าพิธีวิวาห์ไปเมื่อคืน ปกติหลายคู่ต้องไปฮันนีมูนหรือหยุดยาว แต่หนุ่มเจ้าสำราญตัวพ่อไม่ทำเช่นนั้น ก็ชัดเจนแล้วว่าลูกชายเจ้าของอาณาจักรพันล้านแห่งนี้ ไม่เต็มใจแต่งงานตามข่าวลืออย่างแน่นอน
“วันนี้มีเอกสารสำคัญให้เซ็นไหมครับ..ถ้ามีก็เอาเข้ามาได้เลย”
ต่อสายภายในหาเลขาสาวสวยเสร็จก็หยิบสมาร์ตโฟนมาดู ตาเรียวเล็กทรงเสน่ห์มองสายที่ไม่ได้รับนิ่ง ถอนหายใจแล้วคว่ำมันลง สีหน้ามีแววเอือมระอาเบื่อหน่าย จนประตูห้องทำงานถูกเปิดเข้ามา นัยน์ตาของเขาจึงพราวระยับ จ้องร่างอวบอัดของวิเวียนไม่วางตา
อีกฝ่ายไม่ได้เป็นแค่เลขา เธอยังพ่วงตำแหน่งคู่ขาไปอีกหนึ่งหน้าที่ ถึงไม่ได้กินบ่อยแต่ถือว่าเด็ดถูกใจอยู่ไม่น้อย
“วินึกว่าท่านรองจะหยุดฮันนีมูนเป็นเดือนซะอีก” เลขาสาววางแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะ จีบปากจีบคอพูด ส่งสายตาสื่อความหมายให้เจ้านายหนุ่มหล่อ
“อย่าสงสัยในสิ่งที่คุณก็รู้”
“งั้นเรื่องของเรา..” เธอเว้นวรรคเพื่อให้ซีฮันเป็นคนตอบ
“ผมมีเมียแล้วครับ”
“อย่าล้อเล่นสิคะ”
วิเวียนหน้าเสียเมื่อชายหนุ่มไม่ได้พูดในสิ่งที่คาดหวัง
“ผมเพิ่งแต่งงานเมื่อคืนนะครับ..คุณก็น่าจะรู้นี่นา”
ซีฮันยกยิ้มมุมปากซึ่งคู่สนทนามีสีหน้าดีขึ้น วิเวียนเป็นเลขามาเกือบสองปีเต็ม ทำไมจะไม่รู้ความหมายของคำพูดเมื่อครู่
“โอเคค่ะ..สามเดือนหลังจากนี้ค่อยว่ากัน”
สาวสวยส่งจูบผ่านอากาศให้เจ้านาย หยิบแก้วกาแฟร้านโปรดที่เขาซื้อให้ทุกวันมาถือ จากนั้นก็นวยนาดออกไปอย่างรู้งาน ถึงอยากได้มาครอบครองแค่ไหนก็ไม่อาจเล้าหลือ เขาให้เป็นแค่ไหนก็เป็นแค่นั้น ถ้าออกนอกหน้าจนเกินงามคนที่จัดการเธอคงไม่ใช่ซีฮัน
ใครๆ ก็รู้ว่าซูเจินหวงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมาก หากอยากได้ชายหนุ่มเป็นสามีคงต้องข้ามศพแม่ของเขาไปก่อน ตอนนี้มีคนข้ามได้แล้ว ซึ่งผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอ วิเวียนเลยต้องเลือกความอยู่รอด งานดี เงินดี โบนัสหลายแสนไม่ได้หากันง่ายๆ ส่วนผู้ชายก็แอบแซ่บในบางเวลาก็คุ้มเกินคุ้ม
คนที่ไม่เคยเอาการเอางานนั่งอ่านแผนการตลาดประจำเดือนอยู่สองชั่วโมงเต็ม ก่อนประตูห้องจะถูกผลักเข้ามาด้วยฝีมือของประธานใหญ่
“ซีฮัน!” ซูเจินก้าวฉับๆ ตรงมายังลูกชายด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวอย่างปิดไม่มิด
“ม๊าดีใจจนหน้าสั่นเลยเหรอครับ ที่ผมมาทำงานตรงเวลาเป๊ะๆ แปดโมงเช้าไม่ขาดไม่เกิน” ตั้งใจยียวนคนเป็นแม่ และก็ได้ผลเมื่อถูกฝ่ามือฟาดลงบนต้นแขนอย่างแรง
“อย่าเล่นลิ้น..ทำไมทิ้งน้องไว้โรงแรมคนเดียว แกจะขยันอะไรตอนนี้!”
“ไม่ดีหรือไงที่ผมอยากทำงาน วันก่อนยังพูดกรอกหูอยู่เลย ว่าถ้ามีเมียก็อยากให้ผมเอาใจใส่งานมากกว่าเดิม”
“ม๊าจะทำยังไงกับแกนะตาฮัน! กวนประสาทไม่เลิก”
ซูเจินทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงาน กวาดตามองแฟ้มเอกสารกองโตที่ซีฮันทำทีเป็นหยิบมาดู เหมือนตั้งอกตั้งใจเสียเต็มประดา ทั้งที่เมื่อก่อนแทบไม่หยิบจับอะไร มาทำงานเกือบสิบโมงเช้า กลับไม่เกินบ่ายสามโมง ดีที่มีลี่อินช่วยอีกแรง ไม่งั้นนางคงสมองระเบิด
“มีอะไรสำคัญหรือเปล่าครับถึงมาหาผม” ซีฮันเลิกยียวน ประสานมือไว้บนโต๊ะพร้อมสบตาซูเจินด้วยแววจริงจัง
“ย้ายวิเวียนไปฝ่ายจัดซื้อซะนะ”
“ขอเหตุผล” ซีฮันกระแทกลมหายใจ แสดงความไม่พอใจในคำสั่ง
“ม๊าจะให้ฝันทำแทน น้องเรียนจบการตลาดน่าจะช่วยงานได้เยอะ”
“ไม่ครับ”
ปฏิเสธเสียงแข็ง แค่ต้องอยู่ด้วยกันตอนกลับบ้านก็เกินพอ หากต้องเห็นพาฝันในที่ทำงานอีก เขาคงเป็นโรคประสาทเข้าสักวัน ทุกวันนี้ก็แทบไม่อยากมองหน้า
เพราะอะไรน่ะหรือ..ก็เพราะเธอเหมือนคนในความทรงจำของเขาน่ะสิ
“อย่าให้ม๊าต้องใช้ไม้แข็ง..ระหว่างไล่แม่นั่นออกกับย้ายตำแหน่งก็เลือกเอาแล้วกัน” ซูเจินพูดเสียงเฉียบขาด แต่คนเป็นลูกยักไหล่ไม่สะทกสะท้าน
ต่อจากนี้จะทำตามใจตัวเองบ้าง ในเมื่อม๊าอยากให้แต่งเขาก็แต่งแล้วไง จะบังคับทุกเรื่องคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าต้องแตกหักอย่างไรก็ต้องแตก ขอมีจุดยืนเป็นของตัวเองบ้าง
“จะให้ฝันมาทำงานก็ตามสบาย แต่วิเวียนต้องอยู่ตำแหน่งเดิม ตกลงกันแล้วนะครับว่าส่วนงานการตลาดผมจะเป็นคนจัดการทั้งหมด..ม๊าไม่มีสิทธิ์ยุ่ง”
“มันไม่ใช่เรื่องงาน..แกน่าจะรู้ดี”
ซูเจินกัดฟันพูด ทำไมจะไม่รู้ว่าลูกชายกับแม่เลขานมโตแอบซั่มกันมาหลายครั้ง ที่ยังไม่จัดการเพราะพาฝันยังเรียนไม่จบและวิเวียนก็ทำงานเก่ง เธอสามารถแบ่งเบางานจากซีฮันได้เยอะพอควร จึงต้องรอเวลาที่เหมาะสม ซึ่งก็คือตอนนี้
“จะเรื่องอะไรผมก็ขอจัดการเอง”
“จะงัดข้อกับม๊าว่างั้น”
“ก็อยากลองดูเหมือนกัน..ชีวิตผมเป๋มาเยอะเกินพอ”
ซีฮันจ้องตาผู้เป็นแม่ไม่ยอมหลบ รักและเคารพท่านเสมอมา แต่หากทำเกินเลยมากกว่านี้ เห็นทีจะต้องตอบโต้บ้าง ไม่เช่นนั้นชีวิตคงพังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“อย่าท้าทายดีกว่า..ม๊าขอเตือน”
“ผมยอมแต่งงานกับคนโปรดของม๊าโดยดี..แค่นี้ก็น่าจะพอใจไม่ใช่เหรอครับ”
“ยังไม่พอใจจนกว่าแกจะมีหลานชายให้ม๊า ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามเงื่อนไข ม๊าจะไม่บังคับอีก อยากใช้ชีวิตแบบไหนก็เชิญม๊าจะไม่ยุ่ง”
“รู้ทั้งรู้ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่อยากแต่ง แต่ม๊าก็ยังอยากให้แต่ง ถามจริงเถอะครับ..พาฝันมีอะไรดีนักหนา!”
ซูเจินยังไม่ทันตอบเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ลี่อินเปิดประตูเข้ามาพร้อมตัวปัญหาที่ซีฮันเบื่อขี้หน้า เธองุดหน้าต่ำทันทีเมื่อถูกสายตาคมกริบจับจ้อง
“คืออะไร?” ซีฮันกระแทกหลังพิงพนักเก้าอี้ ใช้มือนวดข้างขมับราวกับกลัดกลุ้มนักหนาจนพาฝันหน้าเจื่อน
“อินพาเมียพี่ฮันมาส่ง..เสร็จแล้วก็ขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” ว่าแล้วก็ออกไปทันที ปล่อยให้ซูเจินเป็นคนจัดการพี่ชายตัวแสบเอง
“มานั่งนี่สิลูก”
“ค่ะ” หญิงสาวเดินไปนั่งข้างกายซูเจิน ไม่กล้ามองหน้าซีฮันแม้แต่น้อยเพราะกลัว
“ม๊าจะให้หนูทำงานกับพี่ฮันนะลูก..หนูทำได้ไหม”
“ทำได้ค่ะคุณท่าน”
พาฝันไม่กล้าขัดคำสั่ง ลอบมองคนตัวโตที่กำลังถอนหายใจแล้วใจแป้ว เขาคงเบื่อเธอมากสินะ ถึงหน้าตึงซะขนาดนั้น
“ไหนๆ ตาฮันก็ขยันขึ้นมา หนูก็เริ่มงานเลย ไม่ต้องอยู่โรงแรมต่อแล้วนะจ๊ะ เย็นนี้เก็บของกลับบ้าน ลูกชายม๊ามันคงไม่อยากเข้าหอแล้ว”
“ผมกับเมียจะไม่กลับไปอยู่ที่บ้านครับ”
จงใจใช้คำว่า ‘เมีย’ เพื่อย้ำสถานะกับหญิงสาวอีกครั้ง ต่อจากนี้เขาจะควบคุมพาฝันเอง ในเมื่อซูเจินยื่นสิทธิ์มาให้ก็จะใช้อย่างเต็มที่ ไม่ขาดตกบกพร่องกันเลยทีเดียว
“อยากอยู่โรงแรมต่อว่างั้น?” ซูเจินเริ่มมีน้ำโห เหมือนซีฮันจะแข็งข้อขึ้นหลังจากแต่งงานแค่วันเดียว
“พวกเราจะย้ายไปอยู่คอนโดจนกว่าฝันจะท้อง” คอนโดที่เขาสั่งรื้อของตกแต่งทิ้งทั้งหมดก่อนไปเรียนอังกฤษ ตอนนี้ให้ช่างตกแต่งใหม่พร้อมเข้าอยู่ในทันที
“อย่าแผนสูง กลับไปอยู่บ้านเหมือนเดิม..นี่คือคำสั่ง!”
รู้ว่าซีฮันไม่ได้คิดเช่นนั้น อยากแยกตัวออกไปคงเพราะอยากมีอิสระในการใช้ชีวิตหลังแต่งงาน พาฝันคนเดียวคงรับมือพ่อปลาไหลไม่ได้แน่นอน ซีฮันปากหวาน กรุ้มกริ่มเป็นที่หนึ่ง หากได้เตาะสาวคนไหนเป็นอันเสร็จทุกราย ถ้าอยู่กันตามลำพัง พาฝันคงตกเป็นเบี้ยล่างอย่างไม่ต้องสงสัย
“ผมกับฝันเป็นผัวเมียถูกต้องตามกฎหมาย ถือว่าแยกออกมาแล้ว เรื่องที่อยู่พวกเราจะจัดการกันเอง หวังว่าม๊าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องภายในครอบครัวของผมนะครับ”
“นี่แก!” ซูเจินกำหมัด อยากตบหน้ายียวนกวนประสาทของลูกชายสักฉาด แต่ต้องระงับอารมณ์เอาไว้เพื่อเห็นแก่พาฝันที่นั่งหน้าซีดอยู่ข้างๆ
“ก็ได้..ม๊าจะไม่เข้าไปยุ่ง หวังว่าแกจะเป็นสามีที่ดีและทำตามเงื่อนไขของม๊า อย่าเหลี่ยมจัดให้มันมากนักนะ”
“แน่นอนครับ..ผมไม่ผิดคำพูดร้อยเปอร์เซ็นต์”
ให้เอาก็คงต้องเอา! ในเมื่อยัดเหยียดก็จะน้อมรับ สามีย่อมมีสิทธิ์ในตัวภรรยามากกว่าคนอื่น ซูเจินคงไม่ทันคิดจุดนี้ เขาจึงจะใช้สิทธิ์อย่างเต็มที่
ส่วนเรื่องลูก..ก็อย่าฝันว่าจะทำตาม คนที่ควรถอยต้องเป็นพาฝันเท่านั้น เธอจะได้เขาเป็นผัวแค่ร่างกาย จะไม่มีวันได้ครอบครองหัวใจเด็ดขาด
ใช่ว่าไม่มีหัวใจและความรัก..เขาเคยมีและเคยรัก แต่ทั้งหมดไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ
- Writer
