บทที่ 13 ฉันก็รักของฉัน
ไม่รู้ใช้เวลาตั้งสตินานแค่ไหนกับเรื่องที่ซูเจินบอก รู้ตัวอีกทีก็เลิกงานและขับรถกลับคอนโดด้วยอาการเหม่อลอย ร่างสูงเข้ามาในห้องก่อนเดินไปทิ้งตัวนั่งประจำที่บนโต๊ะอาหาร สายตาจับจ้องภรรยาที่ใส่ผ้ากันเปื้อนสีฟ้าลายลูกแมว กำลังหั่นอกไก่เป็นชิ้นพอดีคำ ใกล้ๆ มีจานที่ตกแต่งด้วยผักหลายชนิด
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
เธอหันมายิ้มอย่างสดใสราวกับลืมเรื่องวันเสาร์ไปแล้ว ใบหน้าเนียนมีเลือดฝาดไม่ซีดเซียวเหมือนเมื่อเช้าอีกต่อไป
“อืม..ทำอะไรกินครับ”
“สลัดอกไก่ค่ะ ถ้าหิวก็รอแป๊บหนึ่งนะคะ ฝันยังหั่นไก่ไม่เสร็จแต่จัดจานไว้แล้วค่ะ” เธอพูดไปยิ้มไปพร้อมกับชี้ให้ดูจานใบใหญ่เพื่ออวด
“จัดจานซะสวยเลย..น่ากินจัง”
“ขอบคุณค่ะ..ขอเวลาไม่เกินห้านาที”
เพียงได้รับคำชมเล็กๆ น้อยๆ ใบหน้าของเธอก็อิ่มสุขขึ้นมาทันที ไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่เขามองเห็นความตั้งใจก็พอ..เธอขอแค่นี้จริงๆ
ซีฮันทอดสายตามองแผ่
