บทที่ 11 เธอต้องกลัวฉัน NC
“พาฝัน!”
ร่างสูงทรุดนั่งแนบชิดกับหญิงสาว โอบกอดเธอจากด้านหลัง ใช้มือประสานไขว่กันแล้วขยับช้าๆ เพื่อให้เธอคลายความกังวล แต่หารู้ไม่ว่าพาฝันไม่ได้กลัววันฝนตกอีกแล้ว แต่สิ่งที่เธอกลัวคือการสูญเสียเขาไปต่างหาก
“ฮึก ฮือ”
ร่างเล็กสั่นเทา เสียงสะอื้นดังมากขึ้น อ้อมกอดของซีฮันก็แน่นขึ้นเช่นกัน
“น่าจะหายดีแล้วนะ ทำไมยังกลัวอยู่อีกล่ะ”
เสียงถามแผ่วเบาดังข้างหู ส่งผลให้น้ำตาไหลไม่หยุด มันหยดลงบนท่อนแขนของเขาจนเปียกปอน หัวใจดวงน้อยปวดร้าวทุรนทุราย คล้ายจะตายเมื่อคิดว่าเขาเพิ่งอยู่กับผู้หญิงคนอื่น
“ฝันไม่ได้กลัวฝน” เธอดึงมือเขาออกก่อนหันไปเผชิญหน้า มองเสื้อเชิ้ตสีขาวชื้นน้ำด้วยสายตารวดร้าว
“ไม่กลัวแล้วร้องไห้ทำไมครับ” เขาเสยผมปรกหน้าขึ้น มันดูไม่เป็นทรงคล้ายกับเพิ่งตากฝนมาหยกๆ
“คุณฮันไปไหนมาคะ” พาฝันใช้หลังมือปาดน้ำตา ขยับออกห่างอีกฝ่ายเพื่อสำรวจเขาอย่างจับผิด แต่เท่
