"อย่าให้กูหนีจากมึงได้ก็แล้วกันวายุ "
"มึงก็ลองดูดิ " แล้วก็มีโทรศัพท์ของผมดังขึ้นซะก่อน แต่นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ของผมนี่ มันเป็นโทรศัพท์ของวายุ ผมจึงรับสาย
"ฮัลโหลครับ"
"วายุ วันหยุดไม่กลับมาหาม๊าหรอลูก รู้ไหมม๊าคิดถึงลูกชายสุดที่รักที่สุดเลย" ผมได้ยินเสียงม๊าถึงกับจุกพูดไม่ออก ถ้าม๊ารู้ว่าไอ้วายุไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วม๊าจะเสียใจแค่ไหน ผมขอโทษม๊าจริงๆนะครับ
"กลับครับม๊า วันพรุ่งนี้เราเจอกันนะครับ ผมก็คิดถึงม๊าที่สุดในโลกเหมือนกัน"
"ได้จ้ะ เดี๋ยวม๊าจะเตรียมอาหารอร่อยๆไว้รอนะ มีแต่ของโปรดลูกทั้งนั้นเลย" พอสิ้นคำนี้เท่านั้นแหละหน้าตาผมก็ไหลออกมาทันที ผมเจ็บปวดมาก ยิ่งมองเห็นคนตรงหน้ายิ่งรู้สึกเกลียดเธอ
"ครับม๊า" แล้วม๊าก็กดวางสายไป ผมจึงเดินเข้ามาหาลิตาด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่ นึกถึงคำพูดของม๊าผมยิ่งโมโหให้เธอ
"ลิตา ถอดเสื้อผ้าออก" ผมพูดกดเสียงต่ำจนเธอมองหน้า
"อะไรของนายอีกวายุ"
"กูบ
