"วายุ พอได้แล้ว"
"ลิตาเจ็บมากมั้ย วายุขอโทษ" เธอรีบเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมเพราะเธอคงไม่คิดว่าผมจะพูดคำนี้หละมั้ง
"ไอ้วายุ กูถามจริงๆทำไมมึงทำแบบนี้กับลิตาวะ"
"มึงไม่น่าถามเลยนะไอ้ธาม เพราะกูรักลิตาไง กูไม่อยากให้คนอื่นได้เข้าไกล้เธออีกแม้แต่คนเดียวนอกจากกู"
"วายุ " ลิตาเรียกผมเสียงเบามาก
"แต่มึงพึ่งจะคบกับลิตาเอง มันไม่เร็วไปหน่อยหรอวะ"
"มันไม่เร็วหรอกไอ้ธาม ถ้ามันจะทำให้ลิตาไม่มีใครอีกนอกจากกู ฟังดูกูอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ทำไงได้กูรักลิตาหนิ"
"แล้วมึงเคยถามลิตาไหมว่าเขารักมึงหรือเปล่า ไม่ใช่ว่ามึงบังคับลิตาหรอกนะ ลิตาบอกธามมาสิมันบังคับลิตาใช่มั้ย "
"ธาม " เธอมองหน้าธามได้ไม่สนิทเหมือนเดิม แล้วหลุบตาลงต่ำ ผมจึงยื่นมือไปจับมือลิตาไว้
"แค่ลิตาบอกมาคำเดียว ธามไม่ได้ว่าอะไรเลยถ้าลิตารักมันจริงๆ แต่ถ้ามันบังคับลิตาธามจะไม่ปล่อยมัน" ไอ้ธามคุยกับลิตาแล้วหันมาจ้องหน้าผมแบบเอาเรื่อง
"ลิตา ย
