‘ตอนนี้แม่ต้องการเงิน เตยพอจะมีเงินให้แม่บ้างไหม’
ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบมองข้อความที่เด้งแจ้งเตือนจนหน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบ เตยมองข้อความนั้นด้วยสายตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึก ก่อนจะกดลบข้อความทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ
แม่ไม่เคยที่จะมาขอโทษเขาสักคำ ไม่เคยมาเหลียวแล แต่ส่งข้อความมาขอเงินทุกเดือน
เตยแค่นหัวเราะออกมาเสียงเบาเพราะรู้สึกสมเพชกับชีวิตของตัวเอง ถ้าไม่มีเจย์กับไจ๋ เขาก็คงไม่มีที่ซุกหัวนอน อาจจะนอนใต้สะพานลอยก็ได้ มันจะแปลกอะไร ในเมื่อเขากลับบ้านไม่ได้แล้ว
ดวงตาคู่สวยหม่นแสงลงอย่างกะทันหันเมื่อภาพความทรงจำเลวร้ายฉายชัดขึ้นมาในหัวราวกับกำลังเปิดเทปวนซ้ำๆ ก้อนสะอื้นจุกอยู่บริเวณลำคอจนเตยต้องพยายามกลืนมันลงไป เขาไม่เคยลืมเหตุการณ์ในครั้งนั้น มันกลายเป็นแผลในใจจนยากที่จะลบเลือน
แก้มขาวแนบลงกับหมอนใบโตพร้อมกับดวงตาที่พริ้มหลับลงไปอีกครั้ง เขาเหนื่อยเหลือเกิน
“ปวดหัวเหรอ”
เตยสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได
