นารินยิ้มอย่างมีความสุขที่กลับมาจากทำงานแล้วได้เห็นรอยยิ้มของลูก น้องพิณเกือบจะครบหนึ่งขวบแล้ว กำลังหัดเดินและเริ่มคุยอ้อแอ้เรียก แมะ แมะ ได้บ้างแล้ว จนผู้เป็นพ่ออดน้อยใจไม่ได้ พยายามหัดลูกสาวเรียก พ่อ พ่อ จนคนรอบข้างหมั่นไส้ไม่ได้
คุณย่าท่าทางเหนื่อยเพลียมากขึ้นเพราะหลานสาว คืบคลานและหัดเดินไม่อยูสุข ภัทร์ซื้อคอกขนาดใหญ่มาตั้งเอาไว้กลางบ้านเพื่อให้ลูกสาวได้เล่นเป็นที่ ลูกสาวตัวน้อยอ้อนพ่อดีเหลือเกิน มือบางเล็กจับมือพ่อเอาไว้ แล้วจูบพร้อมป้ายน้ำลายลงมืออย่างแสนรัก ผู้เป็นพ่อยิ้มกับอาการของลูก แล้วหอมแก้มบางใส ก่อนจะบ่นเบาๆ
" พ่อจะไปไหนรอดละลูกจ๋า " ก่อนจะอุ้มลูกสาวขึ้นเดินไปรอบๆบ้านอย่างเอาใจ
"ภัทร์ นามีเรื่องจะคุยด้วย"
นารินเสียงเครียดบอกกับเค้า ในขณะที่นอนลูบหน้าอกอยู่เบาๆ
"ถ้านาจะลาออกจากงาน ภัทร์จะไหวไหม"
นารินทอดส่ายตามองเค้า อย่างกังวลใจน้อยๆภัทร์ลูบหลังเบาๆแล้วขยับตัวดึ
