“ก็..ก็โอเคค่ะ...คือหยงกำลังจะกลับบ้านแล้วค่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ หยงจะรออาภูที่บ้านนะคะ”
หลังจากวางโทรศัพท์ เธอก็นั่งเงียบมาตลอดทาง...กระทั่งถึงบ้านหลังใหญ่สไตล์โมเดิลแถบชานเมือง...บ้านสามชั้นที่เธออยู่กับภูบดินทร์แค่สองคน
ตันหยงกลับเข้าบ้านมานั่งรอภูบดินทร์ที่โซฟาห้องนั่งเล่นที่ชั้นสองของตัวบ้าน กระทั่งเกือบสี่ทุ่มแล้วกว่าชายหนุ่มจะกลับเข้ามา
“หยง...ยังไม่นอนอีกเหรอ” สาวน้อยเมื่อเห็นอาหนุ่มมายืนอยู่ตรงหน้า เธอก็รีบลุกจากโซฟาเข้าไปสวมกอดเขาทันที เธอน้ำตาไหลไม่หยุด แม้ไม่มีเสียงสะอื้นที่แสนเจ็บปวดใจรอดออกมา...
“หยงฝันไปใช่มั้ยคะคุณอา...คุณเลขาตายแล้ว!”
“โอว...หยงเสียใจเรื่องคุณนกเหรอ...โธ่หยงของอา อย่าร้องนะ อาอยู่นี่แล้วไง”
“คุณเลขาเธอน่าสงสารจังเลยค่ะ...เธอต้องมาตายอย่างโดดเดี่ยวในวันแห่งความรัก...วันที่ทุกคนมีความสุข”
เขาเองไม่รู้จะปลอบหลานสาวอย่างไร เพราะตัวเขาเองก็ยังตกใจและช
