“อะ...คือ...คือ...อ่า...” เอาสิ...เอาเลยสิกนกวรรณ เขารอฟังคำนั้นจากเธออยู่นะ หากเธอไม่พูด เขาอาจเสียใจและเสียหน้าก็ได้ “คือ...คือว่า...”
“ว่าไงครับ” เขาจ้องมองเธออย่างสนใจ และยิ้มให้เธออีกครั้ง ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เธอมีพลังพอที่จะพูดออกมาอย่างมั่นใจที่สุด
“นกชอบบอสค่ะ...ชอบมานานแล้ว”
เขาฟังแล้วอึ้งไปเล็กน้อย “ว่าไงนะ”
เขาทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน..หรือมันเป็นสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยินก็ไม่รู้
“คือ...นกแอบชอบบอสมาตั้งแต่สมัยเรียนด้วยกันแล้วค่ะ ที่นกมาสมัครงานที่นี่ก็เพราะ...บอส...พอบอสให้ ดอกกุหลาบนก...นกก็เลยมั่นใจ...กล้าที่จะบอกความรู้สึกของตัวเอง...เหมือนกับที่บอส...”
แต่เธอพูดยังไม่ทันจบ...
“เดี๋ยว! เดี๋ยวคุณนก”
แล้วเขาก็หัวเราะออกมาจนน้ำตาเล็ด ก่อนจะทำสีหน้าจริงจังยิ่งกว่าตอนที่สั่งให้เธอแก้งาน
“คุณนก...บางทีคุณนกอาจเข้าใจผิดนะ”
“เข้าใจผิดอะไรคะ???”
แต่เขายั
