แล้วเราก็เจอกัน..ใกล้แค่นี้
1694 Words
คาร์ลอสไปหอสมุดตั้งแต่เช้าเพราะอยากเจอเธอก่อนที่วันนี้จะต้องสอนยาวตลอดทั้งวัน
เมื่อไปถึงหอสมุดก็เห็นว่าเช้านี้มีนักศึกษามาเพียงไม่กี่คน เขาตรงไปยังเค้าเตอร์ที่ให้บริการ ยืม-คืน หนังสือ แต่คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็ไม่ใช่เธอ
“ให้ช่วยอะไรไหม” บรรณารักษ์วัยเกือบ 50 ทักทาย
“เอ่อ คือ...” ชายหนุ่มตะกุกตะกัก
“คุณคงเป็นอาจารย์ อยากได้หนังสืออะไรเป็นพิเศษไหมคะ ตอนนี้คนยังไม่เยอะฉันอาจช่วยคุณได้”
“ขอโทษที่รบกวนนะครับ คือผมมาหาเพื่อนครับ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่เข้ามา” เขาตอบ
“ก็คงจะอย่างนั้น เช้านี้ฉันยังไม่เห็นอาจารย์คนไหนเข้ามาที่นี่เลย ถ้ายังไงคุณนั่งรอก่อนก็ได้นะคะ มุมตรงนั้นค่อนข้างเป็นส่วนตัว” เธอชี้ไปยังมุมหนึ่งที่อยู่หลังชั้นวางหนังสือ
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนที่เขามารอจะเข้ามาทำงาน
ครั้นจะเดินไปถามว่าวันนี้เธอจะเข้ามาทำงานไหม ก็ดูท่าว่าจะไม่เหมาะสมเท่าที่ควร
เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้ทุกคนกำลังทำงานกันวุ่นจนเขาเองไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะ
ชายหนุ่มจึงเดินออกไปอย่างเงียบๆ แล้วคิดว่าตอนเย็นจะเข้ามาดักรอเธอที่นี่อีกครั้ง
ห้องสมุดประจำคณะเศรษฐศาสตร์
“พี่เบญค่ะ อัญขอตัวไปที่หอสมุดสัก 15 นาทีนะคะ พอดีมีของที่จำเป็นต้องใช้น่ะคะ”
“ไปนานกว่านั้นก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรีบหรอก มีเวลาพักกลางวันตั้งชั่วโมง” ที่นี่แบ่งกันทานอาหารกลางวันคนละชั่วโมงซึ่งเบญญาภานั้นไปทานมาแล้วเมื่อชั่วโมงก่อน
“ขอบคุณนะคะ แล้วอัญจะรีบกลับ” หญิงสาวเดินตัวปลิวออกไปจากห้องทันที
ขณะที่คาร์ลอสกำลังเดินกลับหลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วเมื่อเขาก็เดินผ่านชั้นล่างสุดของตึก
ชายหนุ่มเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินลับตาไปดูคลับคล้ายคลับคลากับคนที่เขากำลังตามหา
เขารีบเดินตามไปดูแต่เธอก็หายไปจากมุมตึกเสียแล้ว
เขาคงตาฝาด คาร์ลอสคิดในใจ แล้วเดินกลับเข้ามาในตึก
เมื่อจะผ่านห้องสมุดเขาก็คิดขึ้นได้ว่ามีหนังสือที่เขาฝากให้บรรณารักษ์สั่งเผื่อเขาไว้จึงแวะมาเอา
“อ้าว อาจารย์คาร์ลอส หนังสือมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน พี่ว่าจะโทร.บอกแต่ก็ยุ่งๆ จนลืมไปเลย ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับพี่เบญ ผมเองก็ไม่ได้รีบอะไร พอดีวันนี้นึกได้เลยว่าจะแวะมาถามสักหน่อย อีกอย่างก็อยากแวะมาทักทายด้วย”
“นี่ค่ะ หนังสือ”
“ขอบคุณครับ” เขารับหนังสือไปเปิดดูพอให้รู้ว่าใช่เล่มที่กำลังตามหาก็ส่งยิ้มให้เธอ
“ถูกต้องไหมคะ”
“ถูกครับ ไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมฝากพี่สั่งแล้วจะผิดพลาด นี่นึกไม่ออกเลยว่าถ้าพี่ลาคลอดผมจะฝากใครซื้อได้บ้าง” ชายหนุ่มกล่าวอย่างเสียดาย เพราะหนังสือบางเล่มก็สั่งยากมากเพราะผู้ผลิตมักจะพิมพ์มาจำนวนจำกัดและจำหน่ายให้แค่ห้องสมุดเท่านั้น
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ เดี๋ยวพี่บอกน้องๆ คนอื่นให้นะคะ”
“ขอบคุณครับ ขนาดจะลาคลอดแล้วผมยังตามมากวนใจอีก”
“อย่าเรียกว่ากวนใจเลยค่ะ อาจารย์คาร์ลอสเองก็ช่วยพี่ตั้งหลายอย่าง”
ตอนที่เบญญาภามีปัญหาเพราะติดต่อสามีที่ไปทำงานที่ประเทศอังกฤษไม่ได้นานนับสัปดาห์ก็ได้ชายหนุ่มที่ช่วยให้เพื่อนที่นั่นตามมาให้ สุดท้ายก็เจอว่าอิริคสามีของเธอโดนปล้นและโดนทำร้ายร่างกายนอนไม่ได้สติอยู่ที่ รพ. ครั้งนั้นเลยทำให้เขากับเธอได้พูดคุยกันมากขึ้นเบญญาภาเลยกลายเป็นอีกคนที่เขามักแวะมาคุยด้วยเสมอ
หอสมุด
“สวัสดีค่ะพี่กิ๊ก” อัญญายกมือไหว้กาญจนาหัวหน้าบรรณารักษ์ที่กำลังง่วนอยู่กับการตารางการทำงานของทุกคนในหอสมุด
“อ้าว มาได้ไงเนี่ย” สาวใหญ่เงยหน้ามอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอก็ยิ้มกว้าง
“คิดถึงพี่กิ๊กไงคะ เลยแวะมาหา” อัญญาตอบเสียงหวาน
“ปากหวานอีกแล้วน้องสาวเรา”
“แหมพี่กิ๊กก็พูดอยากกะเคยชิมอย่างนั้นแหละ” เสียงไอรดาที่เดินเข้ามาแล้วได้ยินก็อดแซวไม่ได้
“รดาพูดก็น่าคิดนะ ว่าแต่พี่อยากรู้จังว่าใครกันนะที่จะได้ลิ้มลองว่าหวานจริงไหม”
“โอ๊ย สองคนนี้พูดอะไรก็ไม่รู้ คนเค้าอุตส่าแวะมาทักทายยังจะพูดอะไรแบบนี้อีก” หญิงสาวหน้าแดง รีบหลบสายตา
“อายุก็เยอะขึ้นทุกปี แล้วเมื่อไหร่น้องสาวของพี่จะมีแฟนสักทีนะ ดูอย่างรดาสิเรียนจบปุ๊บก็แต่งงานปั๊บเลย”
“เอาไว้ก่อนดีกว่าค่ะ อัญว่าอยู่แบบนี้ก็สบายดีแล้ว”
“สบายแต่ไม่สนุกนะพี่” ไอรดาล้อ
“ไม่พูดด้วยละ อัญขอตัวไปทักทายคนอื่นๆ ก่อนนะคะเดี๋ยวจะรีบกลับไป ไม่อยากให้พี่เบญต้องเหนื่อย”
“ตามสบายจ้ะ แล้วเบญคลอดเมื่อไหร่อย่าลืมส่งข่าวพี่ด้วยนะ”
“ได้ค่ะพี่กิ๊ก แล้วอัญจะไลน์มาบอกนะคะ”
อัญญาเลี่ยงออกไปทักทายเพื่อนร่วมงานคนอื่นแต่นี่ไม่ใช่จุดประสงค์ของเธอ
ที่เธอมีนี่เพราะอยากจะเจอผู้ชายคนนั้นอีกสักครั้ง เธอเองก็อยากรู้ว่าถ้าเจอเขาอีกครั้ง หัวใจของเธอยังจะเต้นแปลกๆ อีกไหม
หรือบางทีเจอเขาแล้วไอ้อาการอยากเจออยากเห็นหน้าอาจจะหายไปก็ได้
เธอเดินทักทายเพื่อนร่วมงานจนทั่วระหว่างนั้นก็คอยมองหาชายหนุ่มร่างสูงใหญ่
แต่ดูจนทั่วก็ไม่เจอ จนเธอเองถอดใจ
ดีละ ที่ไม่เจอ เพราะถ้าเจอก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาจะมองหน้าเขาติดไหม
อัญญาคิดทบทวนแล้วก็รีบกลับไปทำงานต่อ
ห้องสมุดประจำคณะเศรษฐศาสตร์
“เย็นนี้มีธุระที่ไหนรีบกลับไปทำหรือเปล่าจ๊ะอัญ”
“ไม่มีค่ะ พี่เบญมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พี่มีคนอยากแนะนำให้อัญรู้จักหน่อยน่ะ”
“ใครเหรอคะ” อดถามไม่ได้เพราะเท่าที่รู้ตอนนี้เธอก็รู้จักทุกคนที่ทำงานร่วมกันแล้ว
“อาจารย์ท่านหนึ่งน่ะจ้ะ พอดีว่าอาจารย์เค้ามีบุญคุณกับครอบครัวพี่ พี่อาจต้องรบกวนอัญช่วยเค้าบ้างเรื่องที่ต้องสั่งหนังสือบางเล่มจากสำนักพิมพ์จ่ะ”
“ได้เลยค่ะพี่ สำหรับอัญผู้มีประคุณของพี่ก็เหมือนผู้มีประคุณของอัญเหมือนกันค่ะ” อัญญาไม่ได้พูดเกินจริงเพราะครั้งหนึ่งตอนที่เธอเริ่มงานใหม่ๆ ก็ได้เบญญาภาคนนี้คอยช่วยเหลือ
“นั่นไง พูดถึงก็มาพอดีเลย”
อัญญาหันไปทางประตูก็ต้องตกใจเพราะคนที่เดินเข้านั้นเป็นชายคนเดียวกับที่เธอพยายามไปตามหาที่หอสมุดเมื่อตอนกลางวัน
คาร์ลอสเองก็ตะลึงไม่แพ้กันเพราะเขาเอาแต่ไปรอเธอที่หอสมุดโดยไม่รู้เลยว่าเธออยู่ใกล้เขาแค่เอื้อม
“อาจารย์คาร์ลอส นี่น้องอัญ คนที่จะมาทำหน้าที่แทนช่วงที่พี่ไม่อยู่” เธอหันไปบอกชายหนุ่มผู้มาเยือน
“อัญจ๊ะ นี่ไงอาจารย์ที่พี่พูดถึง”
“ยินดีที่ได้รู้จกครับคุณอัญผมชื่อคาร์ลอส” เขากล่าวทักทายพร้อมยืนมือเพื่อจับทักทายตามธรรมเนียมประเทศของเขา
“ค่ะ ยินดีได้รู้จักค่ะ” เพื่อมารยาททางสังคมแล้วอัญญาต้องยื่นมือเล็กๆ ของเธอออกไปแม้ว่ามันจะสั่นเล็กน้อยก็ใครจะคิดล่ะว่าเขาจะเป็นคนเดียวกับคนที่ขโมยจูบเธอไปเมื่อวันก่อน
คาร์ลอสกระชับมือน้อยๆ เบาๆ เขาสัมผัสได้ว่ามือของเธอเย็นเฉียบและสั่นเล็กน้อย เขาอ้อยอิ่งที่จะปล่อยมือของเธอ จนอัญญาเองต้องรีบดึงมือกลับ
“พี่คงต้องขอตัวก่อน สองคนพูดคุยทำความรู้จักกันไปนะ อย่างน้อยก็คงเจอกันบ่อยๆ อีกสัก 3 เดือนล่ะ”
“ค่ะ”
“ครับ”
พอเบญญาภาเดินออกจากห้องสมุดไปแล้วทั้งสองคนก็ได้แต่ยืนนิ่ง
อัญญาเริ่มใจเต้นแรงที่เจอเขาอีกครั้ง
ทางด้านคาร์ลอสเองก็ไม่ต่างกันนัก เขารู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก
ในชีวิตของเขาพบเจอผู้หญิงมาก็มาก แต่ไม่มีใครที่ทำให้เขารู้สึกใจเต้นแรงอย่างนี้ แม้แต่เอมิลี่แฟนสาวคนที่เคยรักอย่างสุดหัวใจก็ตาม
“ขอตัวก่อนนะคะ” อัญญาไม่อยากอยู่ในบรรยากาศที่แสนอึดอัดนี้
“เดี๋ยวก่อน” คาร์ลอสรีบคว้าต้นแขนของหญิงสาวทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะออกจากห้องนี้ไป
อัญญาสะบัดแขนออกโดยอัตโนมัติ เธอกลัวที่จะอยู่ใกล้เขา กลัวเขาจะทำแบบวันนั้นอีกและที่สำคัญที่สุดคือเธอกลัวใจตัวเอง
ชายหนุ่มรีบเอาตัวเองเข้ามาขวาง
“...” อัญญามองหน้าเขาที่ห่างไปเพียงคืบ เขาสูงเสียจนเธอเองต้องเงยหน้ามอง
“เรื่องวันนั้น..คือผมขอโทษ ปกติผมไม่ใช่คนแบบนั้น” ชายหนุ่มพยายามอธิบาย
“แบบนั้น แบบไหนเหรอคะ” หญิงสาวตีรวน
“ก็แบบที่เจอกันครั้งแรกก็..” เขายิ้มเจ้าเล่ห์
“ไม่ต้องพูดล่ะคะ ฉันลืมมันไปหมดแล้ว” เธอรีบบอกเมื่อเห็นแววตาของเขา
“ผมยังไม่ได้พูดเลยว่าเรื่องไหน”
“ไม่ว่าเรื่องไหนฉันก็ลืมไปหมดแล้ว หลีกทางด้วยค่ะ”
“ถ้าคุณลืมแล้ว ผมนี่แหละจะเตือนความทรงจำให้เอง” ท่าทางคุกคามของเขาทำให้เธอขนลุก
“คนบ้า โรคจิต” อัญญาพูดจบก็วิ่งออกจากห้องไปทันที
- Writer
