พบเจอ

1226 Words

ตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้วทั้งห้องสมุดจึงเหลือแต่เพียงอัญญาบรรณารักษ์สาวที่พึ่งจัดหนังสือเข้าชั้นเสร็จเธอมองซ้าย มองขวาก็เห็นว่ามีใครอยู่ในห้องนี้แล้ว ไฟตรงชั้นวางหนังสือถูกปิดจนหมดเหลือแต่เพียงตรงเคาน์เตอร์ที่เธอนั่งอยู่เท่านั้น ภาพชายหญิงร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนบวกกับเสียงครางกระเส่าด้วยความสุขสมทำให้หญิงสาวที่จ้องแต่หน้าจอไอแพดไม่เห็นว่าขณะนี้มีใครบางคนเดินเข้ามาให้ห้อง คาร์ลอสอยากได้หนังสือเกี่ยวกับสำนวนไทยสักเล่มเพราะช่วงนี้เขารู้สึกว่าเพื่อนอาจารย์ด้วยกันมักจะใช้สำนวนไทยกับเขาบ่อยคงเพราะคิดว่าเขานั้นเข้าใจภาษาไทยดีแต่ก็มีบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องมาห้องสมุดของมหาวิทยาลัยในเวลานี้ เมื่อมาถึงเขาก็เห็นว่าไฟเกือบทุกดวงถูกปิด แต่เมื่อมองเข้ามาเห็นว่ายังมีคนนั่งอยู่เขาจึงถือวิสาสะเดินเข้ามา แล้วเขาก็เห็นหญิงสาวหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งกำลังนั่งจ้องไอแพดโดยไม่สนใจเขาที่ยืนดูอยู่เกือบ 5 นาที เขาเองก็ชักอยากจะรู้ว่าเธอสนใจอะไรกันหนักหนา “คุณ...คุณ...” เขาเรียกเธอเบาๆ “........” อีกฝ่ายยังเงียบไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเขา คาร์ลอสชักจะหมดความอดทนเพราะเขาเองก็มีธุระที่ต้องไปที่อื่น เขาเอื้อมมือไปหยิบไอแพดขึ้นมาดูแล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่ปรากฏบนหน้าจอ “ทำอะไรของคุณเนี่ย” เจ้าของไอแพดรีบดึงกลับแล้วคว้าหน้าจอลงกับพื้นโต๊ะ “.......” คาร์ลอสไม่ตอบเพราะยังงงกับภาพที่ตัวเองเห็น “เข้ามาได้ยังไง นี่มันถึงเวลาปิดแล้ว” อัญญาตะคอกออกไปด้วยใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าเพราะโมดหที่มีคนเข้ามาในห้องสมุดทั้งที่เลยเวลาเปิดทำการไปแล้ว หรือเพราะอายที่เขาเห็นว่าเธอกำลังดูอะไรอยู่ “ปิดที่ไหน ประตูยังเปิดอยู่” เขาตอบไปตามจริง “ดูสิ นี่มัน 2 ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ที่นี่ปิด 2 ทุ่ม ไม่รู้หรือไง” เธอชี้ไปที่นาฬิกาบนผนังสีขาวข้างประตูทางเข้า “เอาตามจริงนะ ผมไม่รู้หรอกว่าที่นี่ปิดกี่โมง ในเมื่อเห็นคนอยู่ข้างในและประตูยังไม่ปิด ผมก็ถือว่าที่นี่ยังเปิดอยู่” “........” อัญญาถอนหายใจเพราะดูแล้วคงยากที่จะเถียงกับชายตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าที่เขาพุดเพราะอยากจะกวนประสาทเธอหรือพูดเพราะไม่เข้าใจภาษาไทยที่เธอพูด “ถ้าคุณไม่รู้ก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ในเมื่อฉันบอกไปแล้วว่าที่นี่ปิดคุณก็ควรจะกลับออกไปได้แล้วนะคะ” “ถ้าผมกลับออกไป คุณจะได้ดู......” เขาพูดแค่นั้นแล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ อัญญาเห็นรอยยิ้มนั้นแล้วใจเต้นแปลกๆ ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาบวกกับรูปร่างที่สูงใหญ่ เธอจินตนาการไปไหนต่อไหนถึงกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีครีมนั้น เมื่อนึกไปถึงบรรดาพระเอกหนังอย่างว่าที่เธอพึ่งจะดูไปเมื่อครู่หน้าก็แดงขึ้นมาทันที คาร์ลอสยิ้ม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา “เอาอย่างนี้ไหม” เขาก้มกระซิบข้ามเค้าเตอร์ “เรื่องที่ผมเห็นจะไม่บอกใครถ้าคุณ......” “คุณเห็นอะไร” อัญญาถามออกไปแล้วก็อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ “ก็....เห็นว่าคุณกำลัง..เอ่อ....” เขาจงใจพูดช้าๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของหญิงสาว “งั้นคุณจะเอาไง” เธอไม่อยากให้เขาพูดถึงเรื่องเมื่อครู่ “ก็ไม่เอาไง แค่คุณช่วยผมหาหนังสือสัก 2-3 เล่ม” “แค่หนังสือเหรอ???” “ใช่ แค่หนังสือ หรือคุณคิดเป็นอย่างอื่น” ปกติแล้วคาร์ลอสเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาจึงได้พูดกับคนตรงหน้าเกิน 3 ประโยค “งั้นก็ได้” เมื่อคาร์ลอสบอกหนังสือที่เขาต้องการเธอก็พาเขาเดินไปยังชั้นวางหนังสือ ทางเดินมีเพียงแสงไฟจากหน้าเค้าเตอร์ทำให้คนตัวเล็กที่เดินไม่ระวังสะดุดเข้ากับพื้นไม้ปาเก้ที่มีบางส่วนหลุดออกมา “ว๊าย!!!...” อัญญาหน้าคว่ำลงไปจนเกือบถึงพื้น ยังดีที่คาร์ลอสเป็นคนไวต่อสิ่งรอบข้างเขาจึงคว้าตัวหญิงสาวไว้ได้ทัน “ขอบคุณค่ะ” เมื่อตั้งตัวได้หญิงสาวก็หันหน้ามาโดยลืมไปว่าตอนนี้ยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธออยู่แบบชิดกับแผงอกกว้างของเขาจนได้ยินเสียงหัวใจ ส่วนใจเธอเองก็เต้นแรงไม่แพ้กัน กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างกายสาวกระตุ้นสัญชาตญาณของคาร์ลอสตื่นตัว “........” “.......” ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ คาร์ลอสมองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาของเธอกลมโตสวย ดูแล้วเหมือนมันมีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น มันชวนให้น่าค้นหา เขามองต่ำลงมาเรื่อยๆ แล้วหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางสีชมพูพีช อัญญาใจเต้นระรัวเมื่ออยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแรงแค่เขาจ้องมาที่ริมฝีปากเธอก็เหมือนว่ามันโดนแผดเผาจนแทบละลาย ชายหนุ่มกระชับวงแขนเล็กน้อยเพื่อดึงให้เธอเข้ามาใกล้อีกนิด เขาก้มศีรษะลงมา อัญญาหลับตานิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้ควรทำตัวอย่างไร ลมหายใจ ติดขัด เมื่อริมฝีปากของทั้งคู่ได้สัมผัสกันเพียงนิดก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าหลายหมื่นโวลต์แล่นผ่าน คาร์ลอสค่อยๆ ลิ้มรสชาติริมฝีปากของหญิงสาวอย่าง แผ่วเบา เขางับเบาๆ ที่ริมฝีปากจนอัญญาเสียการควบคุมตัวเองเธอเผยอริมฝีปากเล็กน้อยทำให้ชายหนุ่มได้ทำตามอำเภอใจ เขาสอดลิ้นสากๆ เข้ามาสัมผัสกับลิ้นของเธอ ชายหนุ่มกวาดลิ้นไปทั่วโพรงปากอย่างคนช่ำชอง มันเป็นรสชาติหอมหวานแบบที่เขาตามหามานานแสนนาน จูบที่เขามอบให้นั้นค่อยๆ เร่าร้อนขึ้นทีละนิดๆ คนไร้ประสบการณ์อย่างอัญญาถูกชักนำไปอย่างง่ายดาย ริมฝีปากของทั้งคู่บดเบียดกันจนไม่เหลือช่องว่าง คาร์ลอสกดแผ่นหลังของเธอให้แบบชิดลำตัว ในขณะที่หญิงสาวเองก็ยกมือขึ้นโอบคอของชายหนุ่ม เพื่อรองรับรสจูบที่พึ่งเคยได้รับ เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปตามแรงปรารถนาของร่างกาย ไม่มีใครสนใจว่าตอนนี้ทั้งสองนั้นยังอยู่ในหอสมุด "ยังมีใครอยู่ข้างในไหมครับ” รปภ. เห็นว่ายังมีไฟเปิดอยู่จึงเดินตะโกนมาแต่ไกล เสียงตะโกนดังมาจากข้างนอกห้องทำให้อัญญาดึงสติของตัวเองกลับมาอีกครั้ง หญิงสาวรีบผละออกจากชายหนุ่มแล้ววิ่งมายังต้นเสียงที่หน้าประตู "อัญยังอยู่ค่ะพี่รปภ. แต่กำลังจะกลับแล้ว” เธอรีบเก็บของบนโต๊ะลงกระเป๋าอย่างลวกๆ ก่อนวิ่งออกไปจากห้อง แต่ก็ไม่ลืมจะบอกว่ายังมีคนอยู่ข้างในอีกคน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more