ตลอดทั้งวันคาร์ลอสแทบไม่มีสมาธิกับการสอนวิชาเศรษฐศาสตร์ว่าด้วยตลาดการเงินและสถาบันการเงิน โชคยังดีที่วันนี้ชายหนุ่มมีสอนแค่ภาคเช้าเท่านั้น เขาสอนไปได้เพียง 1 ชั่วโมงเท่านั้น ส่วนอีก 1 ชั่วโมงครึ่งที่เหลือ ชายหนุ่มได้มอบหมายงานให้นักศึกษาไปค้นคว้าและเรียนรู้ด้วยตนเองก่อนนำงานมาเสนอเขาในการเรียนครั้งต่อไป
“เฮ้อ!” ชายหนุ่มถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย เขาเดินวนเอยู่ในห้องพักอาจารย์พิเศษอยู่หลายรอบ ภาพใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา แม้กระทั่งตอนที่เขากำลังเริงรักอยู่บนเตียงกับเคธี่ภาพใบหน้าของเธอยังตามมากวนใจ
“เป็นอะไรวะ!....” เขาพึมพำกับตัวเอง
คาร์ลอสมองนาฬิกาหรูบนข้อมือ เมื่อเห็นว่าถึงเวลาพักกลางวันแล้วชายหนุ่มก็พาร่างกายอันสูงใหญ่เดินออกจากห้องไป
“ไปทานกลางวันด้วยกันไหมคะอาจารย์คาร์ลอส”
อาจารย์สาวท่านหนึ่งเอ่ยทักทายเมื่อเขาเดินผ่านส่วนรับแขกประจำภาควิชา
“ขอบคุณนะครับ แต่คงต้องเอาไว้ครั้งหน้าวันนี้ผมมีธุระต้องไปข้างนอกจริงๆ ครับ” คาร์ลอสตอบอย่างสุภาพ
“อาจารย์คาร์ลอสรับปากแล้วนะคะ ทุกคนในห้องนี้เป็นพยานนะคะ” เธอหันไปพูดกับอาจารย์ท่านอื่นที่อยู่บริเวณนี้พอดี
“ครับ ขอตัวก่อนนะครับ” เขากล่าวขอกับทุกคนตัวอีกครั้ง
ภาควิชาเศรษฐศาสตร์มีอาจารย์อยู่หลายท่าน บางท่านก็มีห้องประจำ แต่สำหรับท่านที่ไม่มีห้องก็จะมีห้องรวม ที่มีส่วนรับแขกอยู่ตรงกลางแต่พอถึงเวลาพักอาจารย์บางคนก็มักจะมานั่งยังห้องรับแขกเพื่อผ่อนคลายหรือพูดคุยกันเป็นประจำ
“คนอะไร ทั้งล้อหล่อ สุภาพ เรียนร้อย หุ่นก็น่ากินชะมัด” อาจารย์คนเดิมพูดขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินออกจากห้องไปแล้ว
“นั่นสิ ได้ข่าวว่ายังไม่มีแฟนด้วยนะคะ” อาจารย์ผู้หญิงอีกคนพูด
“จริงเหรอ อย่างนี้ ศิก็พอมีลุ้นสิคะ” ศศิกานต์อาจารย์สาวคนหนึ่งพูดขึ้น
“รู้ได้ยังไงว่าเขาไม่มีแฟน อาจจะมีซ่อนอยู่ที่ไหนก็ได้ ใครจะรู้ หึ หึ”
อาจารย์อรรถสิทธิ์ที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้น แล้วก็เดินออกจากห้องไปอีกคน
“พี่อรรถ ไปรู้อะไรมาคะ อย่าพึ่งไปสิคะ รอศิก่อน” หญิงสาววิ่งตามอาจารย์อรรถสิทธิ์ออกไป
“บอกมานะคะว่าพี่ไปรู้อะไรมา”
“เปล่านี่” อาจารย์หนุ่มใหญ่วัย 40 กว่าๆ ยักไหล่
“พี่อรรถค่ะ บอกมาเถอะค่ะ นะคะ” ศศิกาตน์พยายามอ้อนวอน
“ไม่รู้จริงๆ ผมก็พูดไปอย่างนั้นเอง”
“พี่ว่าก็แปลกๆ เหมือนกันนะ ตั้งแต่มาสอนที่นี่พี่ไม่เห็นเค้าพาแฟนมาที่ทำงานเลยเค้าอาจจะยังไม่มีแฟน หรือบางทีก็อาจจะยังไม่พร้อมเลยยังไม่พามาก็ได้” อาจารย์อีกท่านที่เดินตามหลังมาตั้งข้อสังเกต
“หรือบางที...”
“บางทีอะไรคะ”
“บางทีเขาอาจไม่ชอบผู้หญิงก็ได้นะ”
“บ้าน่าพี่ปราณ ดูยังไงก็ชายทั้งแท่ง” ศศิกานต์พูดอย่างมั่นใจแล้วเดินนำไปยังร้านอาหารโรงอาหารของภาควิชาที่อยู่ชั้นล่าง
******
“อ้าว มาได้ไง มีเรื่องด่วนหรือเปล่า” ภีมวัฒน์จิตแพทย์หนุ่มเอ่ยทักทายเมื่อเห็นว่าตอนมีใครนั่งรอยู่ในห้องทำงาน
“นิดหน่อย” แขกผู้มาเยือนตอบพร้อมส่งแก้วกาแฟยี่ห้อดังให้เจ้าของห้อง
“ว่าแล้ว ถ้ามีเรื่องนี่ไม่ค่อยจะเห็นหัวเลยนะ อะ ว่ามา” จิตแพทย์หนุ่มดูดกาแฟไปเพียงนิดก็เข้าสู่โหมดจริงจัง
คาร์ลอสเล่าเรื่องที่เขาได้เจอกับหญิงสาวคนหนึ่งแล้วเอาก็เอาแต่คิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งตอนทำกิจกรรมบนเตียงเขาก็เล่าออกมาทั้งหมด เพราะภีมวัฒน์นอกจากจะเป็นจิตแพทย์แล้ว เขายังเป็นเพื่อนสนิทของคาร์ลอสตั้งแต่สมัยที่เรียนด้วยกันที่อังกฤษ
จิตแพทย์หนุ่มคนนี้รับรู้เรื่องราวต่างๆ ของเขาในอดีตทุกๆ เรื่อง เขาเองก็ไม่เคยมีความลับกับเพื่อนคนนี้เลยแม้แต่น้อย
“นายเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนไหม” คุณหมอถามอยากแปลกใจเพราะนานแล้วที่ไม่เคยได้ยินว่าเพื่อนของเขาคิดถึงผู้หญิงคนไหน
“ครั้งสุดท้ายก็.....” เขาเว้นไว้ ไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีต
“นานขนาดนั้นเลยเหรอะวะ” แม้อีกคนไม่บอกเพื่อนก็เข้าใจได้ในทันทีว่าคาร์ลอสหมายถึงอะไร
“อือ...”
“เธอสวยไหม” ภีมวัฒน์ถามเพราะรู้ดีว่าผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเพื่อนแต่ละคนนั้นสวยเข้าขั้นนางแบบทุกคน
“ไม่”
“เห้ย สงสัยฉันต้องส่งนายไปทำ MRI สมองหน่อยแล้วมั้ง” หมอนุ่มพูดอย่างแปลกใจ
“ก็นั่นสิ ฉันยังงงตัวเอง”
“แล้วมีอะไรสะดุดตาไหม เช่น หุ่มสะบึ้ม แต่งตัวเซ็กชี่ คับ D อะไรแบบนั้น”
“ไม่” คาร์ลอสส่ายหัว
“มันต้องมีอะไรดึงดูดสิ สักนิดก็ยังดี ลองนึกดูนะ”
ชายหนุ่มพยายามนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวคนที่เขามอบจูบให้เมื่อวานตอนค่ำ
ภาพที่ตราตรึงอยู่ในใจเขาคือดวงตากลมโตน่าค้นหา ปากนิด จมูกหน่อย ความหวานจากโพรงปากที่เขาไม่เคยได้มานานแสนนาน
“ว่าไง นึกออกไหม” เมื่อเห็นเพื่อนเงียบไปนานก็ถามต่อ
“อือ นึกออก”
“สรุปแล้วตรงไหน”
“เรื่องนี้ บางทีก็คงไม่ต้องบอกเพื่อนก็ได้มั้ง” ว่าแล้วชายหนุ่มก็หัวเราะในลำคอแล้วรีบเดินออกจากห้องไป
เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาขับรถมาหาเพื่อนถึงที่ทำงานในเวลาพักกลางวันทำไม แต่เมื่อได้พูดออกไปแล้วเขาก็สบายใจขึ้น
“อ้าว เห้ย คาร์ลอส มาคุยกันก่อน” เสียงตะโกนตามหลัง แต่คนถูกเรียกไม่สนใจเลยสักนิด