ฝนยังคงตกต่อเนื่อง แม้จะเลยเวลาอาหารกลางวันมาแล้วก็ยังไม่เห็นแสงแดงเลยสักนิด
อัญญานอนซุกตัวใต้ผ้าห่มโดยมีร่างหนาของคาร์ลอสโอบเอวอยู่ไม่ห่าง
เมื่อคืนทั้งคู่ร่วมรักกันอย่างไม่รู้จักเหนื่อยกว่าเขาจะยอมให้เธอได้นอนพักก็ปาไปเกือบตีสี่
คาร์ลอสมองร่างสาวด้วยแววตาเปี่ยมสุข รู้สึกหัวใจที่มันตายด้านไปแล้วได้กลับมามีน้ำหล่อเลี้ยงอีกครั้ง ภายนอกเธอก็เป็นแค่คนธรรมดา ออกจะดูจืดชืดเย็นชาสำหรับสายตาคนอื่นด้วยซ้ำ แต่พอได้ใกล้ชิดเขาก็รู้ว่าหญิงสาวคนนี้ซ่อนความเร่าร้อนไว้ภายใน ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ เหมือนว่าเธอมีมนตร์เสน่ห์ดึงดูดจนเขาแทบหลอมละลายทุกครั้ง
อัญญาลืมตาเมื่อรู้สึกว่าคนข้างขยับตัว เธอไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ รู้แต่เพียงว่าเมื่อคืนเธอกับเขามีความสุขกันมากแค่ไหน
“มอร์นิ่งจ้ะที่รัก” เขากล่าวทักทาย ก่อนจะมอบจูบหวานรับวันใหม่
“มอร์นิ่งค่ะ” อัญญาทักทายตอบเมื่อเขาถอนจูบออก
“คุณนอนต่อสักหน่อยก็ได
