เด็กท่านประธาน

-7- ข้อตกลง NC

-7- ข้อตกลง NC

ปอไหมเดินตามติณณภพมายังลานจอดรถบริเวณหลังผับ ด้วยสภาพโซซัดโซเซเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

"ขึ้นรถ" ติณณภพเอ่ยเสียงเรียบ

"มีรถ เอารถมา~"

มือเรียวชี้ไปทางรถมอเตอร์ไซค์คนน้อยของตัวเองที่จอดอยู่ไกล ๆ ด้วยน้ำเสียงยานคาง

"มอเตอร์ไซค์คันเก่า ๆ นั้นอะนะ"

"มันคือหนูแดงต่างหาก" ใบหน้าหวานบูดบึ้งราวกับจะร้องไห้ เมื่อติณณภพเรียกรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดของเธอไม่ดี

"ขึ้นรถ"

"แล้วหนูแดงจะกลับยังไง"

ใบหน้าหวานหันไปมองยังรถมอเตอร์ไซค์สกู๊ปปี้สีแดงด้วยสีหน้าอาลัยอาวรณ์

"เดี๋ยวมันก็นั่งแท็กซี่กลับเองแหละ"

"..." ใบหน้าหวานหันกลับมามองใบหน้าคมคายตาปริบ ๆ ราวกับกำลังคิดตามว่ามอเตอร์ไซค์จะขึ้นรถแท็กซี่กลับไปยังไง แต่ก็ยังไม่ทันจะได้จินตนาการภาพตาม ท่อนแขนเรียวเล็กก็ถูกกระชากให้ขึ้นไปในรถสปอร์ตคันหรูเสียก่อน

ปัง!

ติณณภพปิดประตูรถอย่างแรงด้วยความรำคาญ กับท่าทางไร้เดียงสาของร่างบางที่เขามองมันว่าดูเสแสร้งแกล้งทำมากกว่า

ติณณภพเดินอ้อมมาประจำที่ฝั่งคนขับ ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกไปโดยไม่ได้สนใจสายตาของปอไหมที่มองตามรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองอย่างอาลัยอาวรณ์

ร่างบางถูกพามาที่เพนต์เฮาส์หรูที่ถูกออกแบบด้วยสไตล์โมเดิร์น ภายในเพนต์เฮาส์ตกแต่งด้วยเทคโนโลยีที่ทันสมัย เรียกได้ว่าการทำงานทุกอย่างของอุปกรณ์ภายในบ้านแทบจะไม่ต้องใช้มือเปิดเลยก็ว่าได้

"ห้องนี้คือห้องของเธอ"

"..."

"หลังจากเซ็นสัญญาพรุ่งนี้เธอจะต้องย้ายมาอยู่ที่นี่"

ติณณภพยกนิ้วโป้งขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากบางเบา ๆ ก่อนใบหน้าคมคายจะค่อย ๆ เลื่อนไปช่วงชิงลมหายใจของร่างบางอย่างแรง เรียวลิ้นหนาตวัดเลียเรียวลิ้นเล็กจนพอใจนานนับนาทีกว่าจะคืนอิสระให้กับริมฝีปากบาง

"ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ จนกว่าเธอจะตกลงเซ็นสัญญาให้เรียบร้อย" ติณณภพกล่าวทิ้งท้ายเอาไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะเดินแยกออกไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่บนชั้นสอง

สัมผัสอุ่น ๆ จากริมฝีปากหนายังคงติดอยู่บริเวณริมฝีปากอวบอิ่ม ถึงแม้ว่าเจ้าของริมฝีปากนั้นจะเดินหายออกไปแล้วก็ตาม

เช้าวันต่อมา

ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอนแปลกตาด้วยความงุนงง ก่อนดวงตาที่ฉายแววสงสัยจะเบิกโพลงขึ้น เมื่อเห็นติณณภพนั่งจิบกาแฟดำอยู่บนโต๊ะ

"คะ...คุณ"

"หวังว่าคงจะไม่เล่นบทนางเอกในละครหลังข่าว ตื่นมาจำอะไรไม่ได้หรอกนะ"

"..."

ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างลืมตัว เมื่อคำพูดของติณณภพทำให้เธอฉุกคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

"หึ" ติณณภพหัวเราะในลำคอเบาๆ กับท่าทางยั่วยวนของร่างบาง

"ฉะ...ฉันจำได้"

ติณณภพโยนซองเอกสารสีน้ำตาลลงบนโต๊ะ ทำให้ปอไหมต้องเดินไปหยิบมันมาเปิดดู

"โฉนดบ้านเด็กกำพร้า" ใบหน้าหวานระบายยิ้มออกอย่างลืมตัว จนลืมไปว่าสถานการณ์ตอนนี้มันน่ากดดันขนาดไหน

มือเรียวเปิดเอกสารที่แนบมาข้างหลังอีกแผ่นหนึ่ง ดวงตาสีนิลไล่อ่านรายละเอียดบทหน้ากระดาษอย่างถี่ถ้วน

1. ห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัว

2. ห้ามแสดงความเป็นเจ้าของ (เพราะสถานะคือเด็กในปกครองเท่านั้น)

3. ห้ามมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับชายอื่น

4. ต้องทำตามคำสั่ง และดูแลปรนนิบัติทุกอย่าง

5. เลิกเรียนแล้วต้องตรงกลับบ้านทันที

6. จะไปไหนต้องขออนุญาต

7. ต้องรับสายโทรศัพท์ทุกครั้ง

หากไม่ทำตามข้อหนึ่งข้อใดสัญญาจะถือว่าเป็นโมฆะทันที โฉนดที่ดินจะถูกขายต่อ และบ้านเด็กกำพร้าจะถูกรื้อถอนทันที

"สะ...สัญญานี้มีระยะเวลากี่ปีคะ"

"เธอคิดว่าไงล่ะ สำหรับเงินที่ฉันยอมจ่ายไปเพื่อแลกกับ “ตัวเธอ" ติณณภพเน้นย้ำคำหลังให้เธอเข้าใจสถานะของตัวเองได้ชัด ๆ

"..." ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันจนแทบห้อเลือด เพราะคำดูถูกของเขากำลังจะกลายเป็นจริงหากเธอ จรดปลายปากกาเซ็นยอมรับข้อตกลงบนกระดาษแผ่นนี้

"ถ้าฉันเบื่อเธอเมื่อไหร่ ฉันจะเป็นคนฉีกสัญญานี้ทิ้งเอง"

"..."

"แต่ไม่ต้องห่วงไปหรอก เพราะอย่างเธอไม่นานฉันก็คงเบื่อแล้ว"

"ก็ดีค่ะ ฉันก็ไม่อยากเสียเวลาติดอยู่กับสัญญาไม่เป็นธรรมนี้เหมือนกัน" ปอไหมตอบกลับอย่างเหลืออดที่ติณณภพใช้ทั้งคำพูด และสายตาเหยียดหยามเธอ

ร่างบางนั่งลงบนโซฟาก่อนจะจรดปลายปากเซ็นชื่อตัวเองลงไปบนกระดาษ

"ถอดเสื้อผ้าออก"

"คุณ.."

"ฉันว่าเธอน่าจะรู้นะ ว่าเมื่อเธอตัดสินใจเซ็นลงไปแล้วนั้นหมายความว่า ชีวิต และร่างกายเธอเป็นของฉันโดยชอบธรรมตามกฎหมาย"

ขอบตากลมโตเริ่มสั่นระริก เมื่อรับรู้ว่าเธอกำลังจะกลายเป็นผู้หญิงขายตัวโดยสมบูรณ์แบบ ร่างบางลุกขึ้นยืนค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด จนเผยให้เห็นเนินอกอวบอิ่มโผล่พ้นบราเซียร์ลูกไม้สีดำออกมา มือเรียวกำซิปกระโปรงตัวเองแน่น เธอไม่กล้าพอที่จะถอดออกต่อหน้าเขา

"ฉะ...ฉันไม่กล้า"

"หึ"

ร่างหนาลุกขึ้นยืนเดินตรงมาที่ร่างบาง ก่อนจะรูดซิปกระโปรงลงจนหลุดลงไปกองกับพื้น "ถ้าแน่ใจว่าทำไม่เป็นงั้นเดี๋ยวจะสอนให้ หวังว่าเธอคงไม่ได้ย้อมแมวขายฉันหรอกนะ"

"อึก!"

ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเมื่อถูกมือหนาบีบเข้าที่ปลายคางมนอย่างแรง ก่อนจะใช้ริมฝีปากหนามาช่วงชิงลมหายใจของริมฝีปากบาง เรียวลิ้นหนาตวัดดูดดุนเรียวลิ้นเล็กอย่างป่าเถื่อน

มือเรียวพยายามตีแผ่นหลังแกร่งให้หยุดการกระทำเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในโพรงปากเล็ก

"อือออ!!!" ร่างบางดิ้นพล่านอีกครั้ง เมื่อถูกนิ่วหน้าบดขยี้ติ่งกระสันจนช่องทางรักเปียกชื้นไปด้วยน้ำรัก ที่ถูกกระตุ้นออกมา

นิ้วหนาแหวกแพนตี้ตัวจิ๋วไปไว้ข้าง ๆ ก่อนจะดันนิ้วหนาเข้าไปทักทาย ดอกกุหลาบอวบนูนที่ปิดสนิทให้เปิดออก

"อืออออออ!!!!!"

หยาดน้ำตาใส ๆ ค่อย ๆ ไหลรินออกมา เมื่อถูกนิ้วหนาดันเข้าไปในช่องทางรักคับแคบที่ไม่เคยผ่านการรุกล้ำมาก่อน

ติณณภพเร่งจังหวะนิ้วหนาทั้งสองนิ้วให้เร็วและหนักหน่วงมากขึ้น ก่อนจะโน้มใบหน้าคมคายมาดูดทับรอยเดิมบนซอกคอระหงที่ทำไว้เมื่อคืนนี้

"ฮึก...เจ็บ...พอได้แล้ว"

"เจ็บเหรอ มันยังไม่ได้เริ่มเลยนะ"