ผู้บุกรุกเอ่ยคล้ายชวนคุย ขณะเดินมาพิงสะโพกลงตรงโต๊ะไม้เก่าๆ ตัวหนึ่งที่เจ้าบ้านเอาไว้วางพวกเอกสาร ยกนิ้วขึ้นไล้ปลายมีดด้วยท่าทีสบายๆ ไม่แยแสด้วยซ้ำว่านิรดากำลังเล็งปืนใส่
“แกมันโหดเหี้ยม!” นิรดาขบฟันประณาม คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังต่อสู้กับความกลัวของตัวเองอย่างสุดความสามารถ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เปล่าเลย ฉันปรานีมันต่างหากล่ะ มันข่มขืนฉันมันก็สมควรตาย แต่จะบอกอะไรให้นะ การสังหารแบบเล่นกับอารมณ์ของเหยื่อตื่นเต้นกว่านั้นอีก ฉันเคยถูกคนงานก่อสร้างรุมโทรม ความโหดร้ายของไอ้พวกสัตว์เดรัจฉานนั่นทำให้ฉันบอกตัวเองว่าจะต้องเข้มแข็ง ฉะนั้นการถูกกระทำชำเราซ้ำๆ จึงทำให้ฉันชาชิน ปล่อยให้พวกมันเล่นสนุกกับร่างกายฉันจนหนำใจ แล้วฉันก็จัดการล่ามันทุกตัว ล่าอย่างช้าๆ โดยใช้ทุกวิถีทางทำสงครามประสาทให้มันหวาดผวา ลนลานเหมือนหมาจนตรอก แล้วมอบความตายแบบการุณยฆาตให้มัน ภาพที่มันตาเหลือกลาน อ้าป
