ชายหนุ่มเอ่ยหน้าตาย ลูบแผ่นหลังบางของคนที่ซุกอยู่ตรงอกเพราะนึกอายคล้ายปลอบประโลม แล้วกระซิบบอกให้เธอเงยขึ้นมาคุยอะไรกับนลินนิภาบ้าง ก่อนที่สาวน้อยผู้ไม่ประสาจะแจ้นกลับเพราะทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ…หวัดดีจ้ะนนนี่”
หลังจากรวบรวมความกล้าอยู่ชั่วอึดใจ ปิยฉัตรก็ผงกหัวขึ้นมาเอ่ยทักทายผู้มาใหม่ด้วยเสียงติดจะแปร่งๆ พร้อมฝืนยิ้มแห้งๆ เพราะยังกระดากอายไม่หาย
“หวัดดีค่ะพี่หมอปี่ ไม่นึกว่าพี่หมอปี่จะอยู่ที่นี่ด้วย”
“อ้าว! ตอนโทรไปคุณไม่ได้บอกน้องเหรอคะ ว่าฉันเป็นคนให้คุณโทรไปชวนน้องมาทานมื้อค่ำกับเรา”
ปิยฉัตรหันไปเล่นงานคนที่ตัวเองเพิ่งตะกายลงจากตัก แต่กระนั้นพ่อคุณก็ยังไม่วายดึงเธอไปนั่งแนบชิดตรงโซฟาต่อหน้าสาวน้อย คนอะไรไร้ยางอายสิ้นดี
“เปล่าจ้ะ ผมลืมน่ะ” เขาไหวไหล่เอ่ยหน้าตาย
ยังไม่ทันที่ทั้งสามจะได้สนทนาอะไรกันไปมากกว่านั้น เสียงกดกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น จอมพลผุดลุกขึ้น เดินไปเปิดประตู ก็ป
