พลอยชนันท์

ตอนที่ 1 วันชื่นคืนทุกข์

ถ้าหากเมื่อก่อนเธอแต่งหน้าแต่งตัวเป็นแบบนี้ เขาอาจจะ ‘สนใจ’ เธอขึ้นมาจริงๆ ก็ได้ เพราะแม้รูปร่างหน้าตาของเธอจะ ‘เคย’ ด้อยกว่ามาริสาสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ทว่านิสัยใจคอกลับต่างกันลิบลับ เพราะพลอยชนันท์เป็นผู้หญิงอ่อนหวาน เรียบร้อยน่ารักและไม่เคยหึงหวงเขาจนน่ารำคาญเท่ากับมาริสาเลยสักครั้ง

“ทำไมล่ะจ๊ะ เมย์รู้สึกขาดความมั่นใจเพราะคนอย่างพลอยด้วยเหรอ หรือว่าเจ้าบ่าวของเมย์เชื่อใจไม่ได้แล้ว...จริงมั้ยคะพี่อั๋น”

พลอยชนันท์ส่งยิ้มบาง ก่อนจะหันไปมองสบตากับ ‘อดีตคนรัก’ ที่เห็นได้ชัดว่ากำลังสำรวจรูปร่างหน้าตาของเธออยู่ทุกกระเบียดนิ้วชนิดไม่วางตา

“เอ่อ...” อธิชาติถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจ้าสาวของเขาหันมามองตาขวางเมื่อเห็นว่าเขากำลังมองพลอยชนันท์อย่างสนใจ

“ไม่มีทางหรอกจ้ะ พลอยก็รู้ว่าพี่อั๋นน่ะเค้ารักเมย์ม๊ากมาก แต่ว่าวันนี้แขกเยอะ เราอย่าเพิ่งเสียเวลาคุยกันอยู่เลยนะ มาจ้ะ มาถ่ายรูปด้วยกันดีกว่านะ อีกเดี๋ยวเราสองคนต้องเตรียมขึ้นเวทีแล้วล่ะ อ้อ ยังไงก็อย่าเพิ่งกลับนะจ๊ะ รอดูวิดีโอพรีเซ็นต์งานแต่งของเราก่อนล่ะ เผื่อว่าพลอยจะจำวันคืนเก่าๆ ได้บ้าง เพราะว่าในนั้นมีรูปพลอยกับเพื่อนๆ อยู่ด้วยนะ” มาริสาแสยะยิ้มแล้วมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเย้ยหยัน

“อย่างนั้นเหรอจ๊ะ งั้นพลอยจะรอดูนะ ไปจ้ะแหวน ถ่ายรูปเป็นเกียรติให้บ่าวสาวเค้าหน่อย”

พลอยชนันท์หันไปยิ้มให้เพื่อนรักที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างบ่าวสาวแล้วให้วันวิสาข์ยืนถัดจากเจ้าบ่าวไป ดูคล้ายกับว่าพลอยชนันท์เป็นเจ้าสาวเสียเอง ส่วนเจ้าสาวตัวจริงก็กลายเป็นแขกในงานไปเสียแล้วเล่นเอาช่างภาพถึงกับเหวอไปเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นเจ้าสาวไม่ว่าอะไรเขาจึงได้ทำหน้าที่ของตนเองต่อไป

“วันนี้พลอยสวยมากเลยนะครับ น่าเสียดายที่เมื่อก่อน...”

อธิชาติกระซิบกับหญิงสาวแต่ยังไม่ทันได้พูดจบเธอก็ขัดขึ้นเสียก่อน

“ในเมื่อพี่เลือกแล้วก็อย่าพูดคำว่าเสียดายออกมาเลยค่ะ อย่างน้อยพี่ก็ควรให้เกียรติเจ้าสาวของตัวเองสักหน่อย” บอกแค่นั้นเธอก็ก้าวออกไปจากบริเวณฉากถ่ายรูปพร้อมกับวันวิสาข์ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนเธอก็หันมาพูดกับบ่าวสาวอีกครั้ง

“เดี๋ยวเราสองคนจะไปหาที่นั่งเหมาะๆ จะได้ชมวิดีโอพรีเซ็นต์งานแต่งของเมย์กับพี่อั๋นให้ชัดๆ เลยนะ ขอให้ทั้งสองคนรักกันมั่นคง มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมือง อยู่ด้วยกันไปจนกว่าจะตายจากกันเลยนะจ๊ะ” พลอยชนันท์มองหน้าเพื่อนเก่า ก่อนจะส่งยิ้มหวานหยดให้กับคนรักเก่าแล้วหมุนตัวไปยังโต๊ะจัดงานเลี้ยงพร้อมกับวันวิสาข์โดยมีสายตาของมาริสามองตามด้วยความโกรธแค้น

“นังนี่มันน่าตบจริงๆ พูดคำว่าตายกลางงานแต่งของเราแบบนี้ได้ยังไงไร้มารยาทที่สุดเลย รู้อย่างนี้ไม่เชิญมาก็ดี ดูสิ แถมยังมีหน้ามาแต่งชุดสีขาวเหมือนเจ้าสาวมาอีก แบบนี้มันต้องการจะมาหักหน้าเมย์ชัดๆ เลย” หญิงสาวบ่นพึมพำแต่ก็ดังพอให้เจ้าบ่าวของเธอได้ยิน

“พี่ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องเชิญเค้ามา เมย์ก็ไม่ยอมฟังเลยนี่ครับแล้วจะมาบ่นทำไมล่ะ”

“ก็เมย์กะจะให้มันมาเห็นวันชื่นคืนสุขของเราไงคะ ใครจะคิดว่าคนหัวอ่อนอย่างมันจะกล้าทำอะไรแบบนี้กันล่ะ ต้องเป็นนังแหวนแน่ๆ เลยที่ยุให้มันทำน่ะ”

“พี่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ปกติพลอยเค้าน่ารักเรียบร้อย คงไม่...”

“อะไรนะคะ นี่พี่กล้าชมว่ามันน่ารักต่อหน้าเมย์เลยงั้นเหรอ แล้วเมย์เห็นนะว่าพี่มองมันซะตาปรอยเลยน่ะ อย่าบอกนะคะว่าเห็นมันสวยหน่อยแล้วนึกอยากเปลี่ยนใจขึ้นมา เมย์ไม่ยอมหรอกนะ อย่าลืมสิว่าตอนนี้เมย์กำลังท้องลูกของเราอยู่ พี่จะปล่อยให้ลูกเมย์ไม่มีพ่อหรือไงกัน” เธอมองเขาอย่างไม่ชอบใจนัก อธิชาติจึงได้รีบโอบเอวเธอไว้แล้วยิ้มอ้อนตามประสาหนุ่มช่างเอาใจ

“โธ่ อย่าโมโหสิครับคนสวย เมย์ก็รู้ว่าพี่รักเมย์คนเดียว ที่พี่มองพลอยก็เพราะแค่ยังรู้สึกผิดที่เคยหลอกเค้าเท่านั้นเอง ตอนนี้เราแต่งงานกันแล้วนะ เมย์จะมาระแวงอะไรพี่อีกครับ ในสายตาพี่น่ะไม่มีใครสวยเท่าเมย์ของพี่อีกแล้วนะ”

“จริงนะคะ” ได้ยินคำอ้อนของเขาเธอก็ใจอ่อนทุกครั้งไป

“จริงสิครับ ไม่เชื่อเดี๋ยวคืนนี้พี่จะพิสูจน์ให้ดูว่าพี่รักเมย์อย่างลึกซึ้งแค่ไหน ลึกจนสุดลำเลยนะ” เขากระซิบบอกเล่นเอาเธออายจนหน้าแดง

“คนบ้านี่พูดอะไรก็ไม่รู้ค่ะ น่าเกลียดจริงเชียว”

เพียงเท่านั้นอธิชาติก็มั่นใจได้แล้วว่าเจ้าสาวของเขาจะไม่ระแคะระคายอะไรระหว่างเขาและพลอยชนันท์อีก แม้ว่าตอนนี้เขากำลังหาวิธีที่จะกลับไปสานสัมพันธ์กับอดีตคนรักอยู่ตลอด นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นเธอเดินเข้ามา

น่าเสียดายที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกับเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่อย่างนั้นเรื่องทุกอย่างคงง่ายมากกว่านี้ แต่ก็เอาเถอะ ไม่เคยได้ก็ใช่ว่าจะไม่มีวันได้ เพราะคนที่มีเสน่ห์เหลือล้นอย่างเขา ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้มาครอบครองทั้งนั้น